Chinaski

  Αγνοώ αν ξέρω κάτι ή απλώς γερνάω, ωστόσο στέκω ακόμα πίσω από τζάμια θολά και κόβω κίνηση. Δ.Κ. Τις περισσότερες φορές είναι καλό να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου. Να ακούς εκείνη την φωνή μέσα σου που ψιθυριστά και με υπομονή σου προτείνει μια επιλογή. Εκπλήσσεσαι όταν την ακούς και μια νέα εκδοχή του κόσμου ξεπηδά μπροστά στα μάτια σου. Την γνωρίζεις, σε γνωρίζει κι αυτή, την κοιτάς και σε κοιτάζει λες κι ήταν πάντα εδώ, δικιά σου, σαν να γνωρίζεστε χρόνια, τελικά. Όταν ανακάλυψα πριν από περίπου έναν χρόνο ότι ο Δημήτρης Καταλειφός κυκλοφόρησε ποιητική συλλογή κι ύστερα από λίγο κι άλλη μία, το ένστικτό μου μού έλεγε πως πρέπει να τις διαβάσω. Ένας εξαίρετος ηθοποιός, διακριτικός καλλιτέχνης, ιδιαίτερα συμπαθής άνθρωπος, ο οποίος έχει δείξει στην πορεία του ότι δημιουργεί όταν έχει ανάγκη να μιλήσει. Από εκείνους που δεν μπορούν να το κάνουν αλλιώς και διαλέγουν την τέχνη ως μεσάζοντα, εκμεταλλεύονται την ελευθερία της και κυνηγούν -όπως πάντα- το ανέφικτο. Μετά τις «Συμπλ

  Ακόμα και στην άκρη του γκρεμού σαν έφτασα Δεν δίστασα, δεν δείλιασα, είπα δεν σταματάω Κι όσοι με είδαν να γκρεμίζομαι γελάστηκαν Απ' τ' άσπρα σύννεφα κρεμάστηκα κι ακόμα περπατάω. Γ.Α. Ο Γιάννης Αγγελάκας και οι 100 oC συνεργάστηκαν για πρώτη φορά στην δισκογραφία το 2016 στο άλμπουμ «Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια» ( Alltogethernow, Feelgood Records). Η δεύτερη δισκογραφική συνεργασία τους έρχεται φέτος με το άλμπουμ «Έχω Κέφια» που κυκλοφόρησε την Παρασκευή 6 Μαΐου από την Alltogethernow και το Ogdoo Music Group. Ο Αγγελάκας μετράει κοντά σαράντα χρόνια μουσικής παρουσίας (το πρώτο άλμπουμ από τις Τρύπες κυκλοφόρησε το 1985) και μέσα σε αυτά, έχει καταφέρει ουκ ολίγες φορές να ξυπνήσει ξανά και ξανά κοιμισμένες εκφάνσεις της ανθρώπινης ύπαρξης. Πάντοτε επαναστατικός, πάντοτε επίκαιρος, με λόγο κοφτερό, άκρως ποιητικό, με μια συνθετική και στιχουργική ιδιαιτερότητα που χαρακτηρίζει όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες. Στο νέο του άλμπουμ δεν λείπει τίποτα από όλα

  Τι 'θελα, τι 'θελα να προχωρήσω στο μέρος που άλλος δε γύρισε πίσω. Φ.Δ. Το έχουμε πει ξανά σε πολλά προηγούμενα άρθρα: είναι υπέροχο να κυκλοφορεί ένας καινούριος δίσκος, με νέα τραγούδια, με φρεσκάδα και η πλειοψηφία τους να σε βρίσκει απροετοίμαστο, ακόμα κι αν λατρεύεις τον συνθέτη, τον στιχουργό, τον ερμηνευτή και τον γνωρίζεις καλά – κι απ' την καλή κι απ' την ανάποδη. Από έναν έμπειρο δημιουργό, που βρίσκεται πολλά χρόνια στο προσκήνιο, όσα αριστουργήματα κι αν έχει γράψει, περιμένεις ότι θα ακούσεις μια από τα ίδια. Κι ίσως να συμβαίνει αυτό σε δυο-τρία κομμάτια. Αλλά όταν συμβαίνει μόνο σε τόσα, από τα δέκα-δώδεκα του δίσκου, τότε είναι σαν να μην συμβαίνει καθόλου.   Το « ANIME » του Φοίβου Δεληβοριά, που κυκλοφόρησε σε CD και σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες την Παρασκευή 6 Μαΐου και αναμένεται να κυκλοφορήσει και σε διπλό βινύλιο, είναι άλλη μία (κι ίσως η ισχυρότερη) απόδειξη, ότι ο Φοίβος μόνο άδικα ή τυχαία δεν θεωρείται ένας από τους πιο εμπνευσμένους τ