Chinaski

Κι αν νύχτωσε αγάπη μου μην κλαις πλάι στο παράθυρο σβήσε το τσιγάρο κι έλα να κοιμηθούμε είναι αργά σε περιμένω μέσα στο χνώτο σου πάνω στο τζάμι που ζωγράφισες φτερά κι εξαφανίστηκες. Θανάσης Πάνου

Γιατί να τους το πω; Θα καίγονται να μάθουν πως ήσουν ίδιος με κείνους, πως δεν ήσουν δα και κάτι διαφορετικό. Δεν θα τους αφήσω να σε θυμούνται στα μέτρα τους. Οδυσσέας Ιωάννου Πονάω μ' ακούς; Πονάω... Με πονάει που δεν είσαι εδώ. Με πονάει αυτή η απουσία. Με πονάει που συνηθίζω να ζω χωρίς εσένα. Φοβάμαι μ' ακούς; Φοβάμαι... Με φοβίζει που ξεχνάω την φωνή σου. Με φοβίζει που δεν μπορείς να με συμβουλεύεις πια. Με φοβίζει που συνηθίζω να ζω χωρίς εσένα. Θυμώνω μ' ακούς; Θυμώνω... Με θυμώνει που πρέπει να μάθω να συνηθίζω την απουσία σου. Άραγε να είσαι περήφανος για μένα; Άραγε να με βλέπεις; Άραγε να με ακούς όταν κλαίω; Όχι, όχι δεν θέλω. Εσύ μ' έμαθες να είμαι δυνατή, να στηρίζομαι στα πόδια μου και να αγαπάω τους ανθρώπους κι ας με πληγώνουν. Να κάνω λάθη και να το παραδέχομαι, να χαμογελάω κι ας "βρέχει" μέσα μου, να μην σταματάω να κάνω όνειρα και να πατάω σε απάτητα βουνά. Αν μ' ακούς όχι δεν κλαί

Ήθελα κάτι να σου πω κι ας λέω πως δεν σου μιλάω μάλλον πως σε ευχαριστώ που μου θύμισες πως σπάω νόμιζα ότι δεν σπάω Π.Β.   Όπως λέγαμε και στην περίπτωση του Πέτρου Μάλαμα, εξαιτίας της κακής συνήθειας μερικών ανθρώπων να σχολιάζουν και να κατακρίνουν χωρίς καμία τεκμηρίωση το παραμικρό σε έναν καλλιτέχνη (και όχι μόνο) με όποιο πάτημα και να βρίσκουν ή απ' την άλλη η έπαρση του εκάστοτε καλλιτέχνη για το όνομα το οποίο κουβαλάει, έχει συνήθως ως απόρροια η καριέρα του να είναι σύντομη, μπορεί και μηδαμινή. Ωστόσο η περίπτωση που θα παρουσιάσουμε παρακάτω διαφέρει κάπως.   Η Παυλίνα Βουλγαράκη δεν κουβαλάει το όνομα κάποιου επιφανούς καλλιτέχνη, αλλά όνομα πολιτικού. Είναι κόρη του Γιώργου Βουλγαράκη και ασχολείται με την μουσική, τώρα πια επαγγελματικά. Βρίσκεται στον χώρο της δισκογραφίας από το 2014 κι έχει κυκλοφορήσει δύο δίσκους. Γράφει την μουσική και τους στίχους στα περισσότερα τραγούδια της και το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό.

Ένα συνηθισμένο ανοιξιάτικο βράδυ, χαζεύω τον κόσμο στο μπαλκόνι που περνά. Παρέες να γελάν ο ένας με τον άλλον, ζευγαράκια πιασμένα χέρι χέρι και άνθρωποι μόνοι που κάπου έχουν να πάνε (ίσως κι όχι). Πώς φαντάζει άραγε η μοναξιά; Φοβάμαι να την κοιτάξω βλέπεις κατάματα. Ακούω κουδούνι... Τρομάζω, δεν περιμένω κανέναν. Ακούω "εγώ είμαι" και η φωνή είναι τόσο οικεία. "Τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ;" "Έλα ξέρω δεν σ'αρέσει η μοναξιά κι έφερα να πιούμε στο μπαλκόνι με θέα το φεγγάρι" "Δεν πας καλά εσύ." "Δεν κατάλαβες μάλλον γι'αυτό είναι οι φίλοι. Για να αντέχουν τις ιδιοτροπίες σου, να συνηθίζουν την γνώμη σου, να αγαπούν τα ελαττώματα σου. Να στηρίζουν τις επιλογές σου και να είναι βράχος όταν θες να κλάψεις για τα λάθη σου. Να λάμπει το πρόσωπό τους όταν σε βλέπουν να παίρνεις το πτυχίο και να σε κοροϊδεύουν ότι θα είσαι αιώνιος φοιτητής. Να εκνευρίζονται που αφήνεις να σε πληγώσουν, αλλά ξέρουν ότι η ευαισθησία σου

Σε πιάνω να με χαζεύεις καθώς σου μιλάω για τα όνειρά μου... Σταματάω να μιλάω και σε ρωτάω αν έγινε κάτι . «Υπάρχει πιο δυνατή έννοια απ' το σ' αγαπώ;" μου λες κι εγώ έχω σαστίσει. «Υπάρχει απάντηση σ' αυτό;» «Αυτό δεν το ξέρω...Για μένα όχι, αν το πω σημαίνει πως ό,τι έχω είναι δικό σου. Εσύ τί πιστεύεις;» «Πιστεύω ότι υπάρχει αλλά ίσως να μην υπάρχει η λέξη. Κράτα γερά θα πάμε παντού μαζί. Όπου σε πάω θα έρχεσαι, κι όπου με πας θα έρχομαι.» «Κάνεις όνειρα για μας;» «Εννοείται, μ’ αρέσει να ονειρεύομαι γιατί έτσι υπάρχω. Αλλά βήμα βήμα μαζί» «Κάποιες φορές φοβάμαι… φοβάμαι ότι θα φύγεις. Όχι γιατί τελείωσε όλο αυτό, αλλά γιατί δεν θα αντέξεις τα εμπόδια μεταξύ μας» «Κανείς δεν μας υποσχέθηκε πως θα είναι εύκολο. Εγώ σου υπόσχομαι ότι δεν πρόκειται να σ’ αφήσω να φύγεις. Θέλω εσένα δίπλα μου όπως ακριβώς είσαι. Αυτό ερωτεύτηκα κι αγάπησα!» Με κοιτάς μ ένα βλέμμα ευτυχισμένο και μ αγκαλιάζεις σαν να είχες καιρό. Σου ψιθυρίζω ότι σ’ αγαπώ και καθώς συνεχίζεις να

Αγαπάω κι αδιαφορώ κι έχω φτιάξει έναν καινούριο εαυτό τώρα πια με αγαπάω και εμένα όπως εσένα. Νικόλας Άσιμος Όλα όσα έγραψα, γράφω και θα γράψω, αγαπητέ μου αναγνώστη, τα γράφω κυρίως για μένα. Με χαροποιεί όταν τα διαβάζεις και ταυτίζεσαι και με συγχαίρεις. Όμως, δεν έχω καμία διάθεση ούτε την ικανότητα να σε συμβουλέψω. Και κάνεις δεν μπορεί να το κάνει, παρά μόνο εσύ στον ίδιο σου τον εαυτό. Μιλάμε και πράττουμε πάντα με γνώμονα τον εαυτό μας. Κανένας άλλος παράγοντας δεν υπάρχει παρά μόνο η προσωπική μας ολοκλήρωση. Ακόμα και σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης, μοιραζόμαστε τα χέρια μας και βοηθάμε ο ένας τον άλλο, με σκοπό να νιώσουμε την πολυπόθητη πληρότητα. Κι αυτό δεν είναι κακό. Είναι η απόλυτη πράξη και το μόνο “πρέπει” που αποδέχονται οι συμπαντικές συμβάσεις. Δεν υπάρχει σοφότερος δάσκαλος για σένα από εσένα. Δεν υπάρχει καλύτερος κριτής για σένα από εσένα. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για σένα από εσένα. Δεν υπάρχει καλύτερος άνθρωπος για σένα από εσένα.

Έβαζες ψεύτικες φωνές  γελούσες κι έκανες πως κλαις κι εγώ παιδί, α ρε μαμά. Οδυσσέας Ιωάννου Μεγαλώνω ΜΑΜΑ... Δεν έχω πια γρατζουνιές στα γόνατα, αλλά στην καρδιά. Μεγαλώνω ΜΑΜΑ... Δεν φοράω ζακέτα όταν βγαίνω ούτε αντηλιακό πριν μπω στην θάλασσα. Μεγαλώνω ΜΑΜΑ... Και τα όνειρα μου μικραίνουν. Μεγαλώνω ΜΑΜΑ... Κι εκνευρίζομαι όταν μου λες τι να κάνω. Μεγαλώνω ΜΑΜΑ... Και δεν έχω χρόνο να βγαίνουμε μαζί. Συγγνώμη ΜΑΜΑ... Για όλες τις φορές που σε πλήγωσα και σε απογοήτευσα. Συγγνώμη ΜΑΜΑ... Που όταν έρχεσαι να με φροντίσεις γκρινιάζω ότι είμαι ανεξάρτητη πια. Συγγνώμη ΜΑΜΑ... Που δεν ονειρεύομαι. Συγγνώμη ΜΑΜΑ... Για τις φορές που δεν σε άκουσα κι έκανα του «κεφαλιού» μου με κόστος να αποτύχω. Συγγνώμη ΜΑΜΑ... Για τις στιγμές που είχα χρόνο να βγούμε μαζί αλλά προτίμησα να κάνω κάτι άλλο. Συγγνώμη ΜΑΜΑ... Που δεν έχω καταλάβει ότι ανεξάρτητος δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποί σου δεν σε νοιάζονται. Σ' ευχαριστώ ΜΑΜΑ... Για

Η ώρα 3 το πρωί και οι σκέψεις δεν λένε να μ’ αφήσουν σε ηρεμία. Ξαφνικά η οθόνη του κινητού μου φωτίζει όλο το δωμάτιο: «Το ξέρω είναι αργά, αλλά έχω ανάγκη να στα πω. Σ’ αγαπάω!! Σε αγαπάω κι ας χάνεσαι ώρες-ώρες. Σ’ αγαπάω κι ας κάνω μέρες να σε δω. Μου λείπεις!! Μου λείπει αυτό το χαμόγελο κι αυτή η ανεμελιά σου. Έχω ανάγκη να σε ακούω να γελάς και να με καθησυχάζεις. Έχω ανάγκη να μου λες ότι μ’ αγαπάς και να μ ’ανέχεσαι έτσι όπως είμαι. Να λατρεύεις αυτό που είμαι όπως λατρεύω εγώ εσένα. Είσαι ότι καλύτερο έχω να το θυμάσαι αυτό!! Να το θυμάσαι για τις στιγμές που νομίζεις ότι το ξέχασα. Αλλά μην φοβάσαι δεν το ξεχνάω και θα στο θυμίζω καθημερινά. Κάνω λάθη, άλλα ξέρω πως έκανα ένα σωστό. Τι; Αγάπησα εσένα. Σ’ έχω απογοητεύσει, αλλά να θυμάσαι και τις στιγμές που σ’ έκανα περήφανη. Θα έρθουν κι άλλες τέτοιες στιγμές. Το ξέρω είναι αργά, όμως τώρα μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος. Καληνύχτα!!» Αφού το διάβασα σου ψιθύρισα «Όνειρα γλυκά» και κοιμήθηκα πιο ήρεμη από ποτέ.

Όταν γνωρίζεις κι αγαπάς μη κόβεις και χωρίζεις πάρε τις λύπες αγκαλιά  και μη τις εξορίζεις. Π.Μ.   Συνήθως η επιτυχία των γόνων σπουδαίων καλλιτεχνών που προσπαθούν να μπουν στο τρυπάκι της ίδιας τέχνης, είναι κάθε άλλο παρά δεδομένη και η πορεία τους συνήθως μικρή. Το όνομα τους τους επισκιάζει και κατά συνέπεια η (ανόητη) σύγκριση με την απόδοση και τον καλλιτεχνικό μανδύα των προγόνων τους είναι αναπόφευκτη. Ο δρόμος είναι δύσβατος για κάθε έναν από αυτούς.   Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που γονιός και απόγονος κατάφεραν να αφήσουν αμφότεροι το δικό τους ξεχωριστό στίγμα στον καλλιτεχνικό τους χώρο, υπηρετώντας και οι δύο την ίδια τέχνη αλλά ο καθένας με την δική του προσωπικότητα και εκφραστική ανάγκη.   Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε άνθρωπος, πόσω μάλλον κάθε καλλιτέχνης, είναι μοναδικός και αναντικατάστατος. Ο καθένας από εμάς εκφράζει τον εσωτερικό του κόσμο μέσα από το δικό του πρίσμα και τα δικά του συναισθήματα. Όπως έλεγε και ο Μπόρχες “κάθε άνθρωπ