Φίλοι που γίνονται θυσία - Γιώτα Μουργελά

Ένα συνηθισμένο ανοιξιάτικο βράδυ, χαζεύω τον κόσμο στο μπαλκόνι που περνά. Παρέες να γελάν ο ένας με τον άλλον, ζευγαράκια πιασμένα χέρι χέρι και άνθρωποι μόνοι που κάπου έχουν να πάνε (ίσως κι όχι). Πώς φαντάζει άραγε η μοναξιά; Φοβάμαι να την κοιτάξω βλέπεις κατάματα.

Ακούω κουδούνι... Τρομάζω, δεν περιμένω κανέναν. Ακούω "εγώ είμαι" και η φωνή είναι τόσο οικεία.

"Τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ;"

"Έλα ξέρω δεν σ'αρέσει η μοναξιά κι έφερα να πιούμε στο μπαλκόνι με θέα το φεγγάρι"

"Δεν πας καλά εσύ."

"Δεν κατάλαβες μάλλον γι'αυτό είναι οι φίλοι. Για να αντέχουν τις ιδιοτροπίες σου, να συνηθίζουν την γνώμη σου, να αγαπούν τα ελαττώματα σου. Να στηρίζουν τις επιλογές σου και να είναι βράχος όταν θες να κλάψεις για τα λάθη σου. Να λάμπει το πρόσωπό τους όταν σε βλέπουν να παίρνεις το πτυχίο και να σε κοροϊδεύουν ότι θα είσαι αιώνιος φοιτητής. Να εκνευρίζονται που αφήνεις να σε πληγώσουν, αλλά ξέρουν ότι η ευαισθησία σου είναι πολύτιμη και τέλος πάντων για να έχεις παρέα να πιεις μια μπύρα όταν νομίζεις ότι τα 'χεις χάσει όλα."

"Εσύ γιατί είσαι εδώ;"

"Γιατί όσες φορές κι αν άθελά σου με έδιωχνες εγώ ήξερα ότι τότε μ είχες πιο πολύ ανάγκη."

Υ.Γ: Για τους φίλους που γίνονται θυσία και σ αφήνουν να είσαι ο εαυτός σου. Στην φίλη που όσες φορές άθελα μου απομάκρυνα πάντα έβρισκε τρόπο να με κρατήσει κοντά της, να μου αποδείξει πως η ζωή δεν είναι μοναχική. Στην φίλη που αγαπώ κι ας μην της το δείχνω πάντα.

Ναι σε σένα λέω...

Σας αφήνω τώρα με περιμένει στο μπαλκόνι να πιούμε μια μπύρα!!

Γιώτα Μουργελά