Υπενθύμιση - Γιώτα Μουργελά

Η ώρα 3 το πρωί και οι σκέψεις δεν λένε να μ’ αφήσουν σε ηρεμία. Ξαφνικά η οθόνη του κινητού μου φωτίζει όλο το δωμάτιο:

«Το ξέρω είναι αργά, αλλά έχω ανάγκη να στα πω. Σ’ αγαπάω!! Σε αγαπάω κι ας χάνεσαι ώρες-ώρες. Σ’ αγαπάω κι ας κάνω μέρες να σε δω. Μου λείπεις!! Μου λείπει αυτό το χαμόγελο κι αυτή η ανεμελιά σου. Έχω ανάγκη να σε ακούω να γελάς και να με καθησυχάζεις. Έχω ανάγκη να μου λες ότι μ’ αγαπάς και να μ ’ανέχεσαι έτσι όπως είμαι. Να λατρεύεις αυτό που είμαι όπως λατρεύω εγώ εσένα. Είσαι ότι καλύτερο έχω να το θυμάσαι αυτό!! Να το θυμάσαι για τις στιγμές που νομίζεις ότι το ξέχασα. Αλλά μην φοβάσαι δεν το ξεχνάω και θα στο θυμίζω καθημερινά. Κάνω λάθη, άλλα ξέρω πως έκανα ένα σωστό. Τι; Αγάπησα εσένα. Σ’ έχω απογοητεύσει, αλλά να θυμάσαι και τις στιγμές που σ’ έκανα περήφανη. Θα έρθουν κι άλλες τέτοιες στιγμές.

Το ξέρω είναι αργά, όμως τώρα μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος. Καληνύχτα!!»

Αφού το διάβασα σου ψιθύρισα «Όνειρα γλυκά» και κοιμήθηκα πιο ήρεμη από ποτέ.

Η ώρα 11 παρά καθώς κοίταζα το μήνυμα σου παρατήρησα πως ο αποστολέας του ήμουν εγώ. Πώς είναι δυνατόν; Τρελάθηκα μου φαίνεται Ή μήπως όχι;

Όταν αγαπάς τον εαυτό σου τότε μπορείς ν’ αγαπήσεις και ν’ αγαπηθείς ουσιαστικά… 

Γιώτα Μουργελά