Chinaski

     Ο Χρήστος Νινιός μας συστήθηκε το 2009 με τον δίσκο “11+”. Ύστερα από μια εξάχρονη απουσία από την δισκογραφία επέστρεψε το 2015 με τον δίσκο “Γράμμα στο Θεό” του οποίου το ομώνυμο τραγούδι (σε στίχους της Μαριεύης Μήτρου) ήταν το εφαλτήριο για την ευρύτερη αναγνώρισή του. Ο ήχος αλλαγμένος, ο στίχος -άλλοτε δικός του κι άλλοτε όχι- μεστωμένος και ώριμος, η μουσική διαδρομή γύρω από την ροκ μπαλάντα και τους παραδοσιακούς ρυθμούς μαζί με την συμμετοχή του Χρήστου Θηβαίου στο τραγούδι του τελευταίου “Γυναίκα” (μια διασκευή του Νινιού) συνθέτουν μια ανανεωμένη εικόνα του στα μουσικά δρώμενα.   Το τέλος του 2017 μας βρήκε με τον τρίτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο “Παράλληλες Ζωές” στον οποίο οι συμμετοχές είναι πολλές και προσφέρουν ένα γλυκό ηχόχρωμα κάνοντας φανερή την ομαδική διάθεση, τον αλληλοσεβασμό και την αμοιβαία εμπιστοσύνη της εργασίας αυτής και κατά συνέπεια του Χρήστου Νινιού με τους φίλους και συνεργάτες του. Το τραγούδι “Καημός” που ανοίγει τον δίσκο είχε κυκλοφ

Είδαν το αίμα και δεν μίλησαν. Αν και δεν απαιτείται όφειλαν να τους φιμώσουν και ας μη μιλήσουν. Δεν είναι καλό να μιλάμε πάντα κάποια στιγμή θα πρέπει να σωπαίνουμε και να φιμώνουμε τους φλύαρους. Κι αν δείτε αίμα τρέχτε να το πιείτε μαζί με τα δάκρυα που το καίνε κι από μέσα αναδύονται ανθοί πρωτόγνωροι. Θανάσης Πάνου Αριθμοποιοί

Τον τύφλωσαν τα φώτα, έψαξε τους διαβάτες στην προηγούμενη θέση, έπαιξε στα ρουθούνια του το άρωμα που μπορεί να τον έσωζε, παρηγόρισε τα βουβά χαλίκια και τους αδιάφορους κόκκους άμμου, αναρωτήθηκε ξανά κι έκαψε καταλάθος τη σάρκα, κάθισε για λίγο στον ουρανό κι άκουσε τις πανάρχαιες ιστορίες των άστρων με μάτια κλειστά και    χείλη επτασφράγιστα, περιεργάστηκε την παράξενη συστολή-διαστολή του προσώπου των επίδοξων εραστών κι    αποφάσισε πως είναι μόνος, επιδίωξε έφεση της ποινής μα είναι φυλακισμένος στο άπειρο και δικαστές, συνήγοροι κι    εισαγγελείς πέθαναν, έσχισε με τα μάτια τα μαύρα ρούχα της νυχτερινής θάλασσας που τραγουδάει αέναα σαν σειρήνα, περπάτησε στο πουθενά κι έγραψε ασήμαντα στιχάκια σαν κι αυτά που γεμίζουν το αθάνατο λευκό    χαρτί, ερωτεύτηκε μα κάθισε σε λάθος τραπέζι και το ποτό είχε ήδη φτάσει και το 'πιε σαν κώνειο και    σηκώθηκε μετά από ώρα που μπορεί να ήταν κι αιώνες, έχασε την ισορροπία του (αν και δεν την είχε π

Περπατάμε στην άσφαλτο με μια ασημένια γυαλιστερή οθόνη στα κεφάλια μας με χρώματα που αλλάζουν και μυρωδιές που σμίγουν στα μπλουζάκια μας με τραγούδια μεθυσμένα και ερωτευμένα μάτια να αγκιστρώνονται στα ζεστά στιγμιαία φιλιά στα χέρια που τυλίγονται σαν σφαίρες από καυτό αίμα στο δέρμα του απείρου βγάζουν καπνούς ανάστασης κι ελπίδας και χαϊδεύουν τα μαλλιά του κόσμου και της ομορφιάς της πλάσης μ' ένα δροσερό αεράκι ερείσματος μιαν ανάμνηση τελευταία και παντοτινή προτού χαθούμε στα λιοντάρια της νύχτας της μοναξιάς και της παγωνιάς και ξεχυθούμε κατρακυλώντας στον ανεμοστρόβυλο του κενού την ώρα που τα φώτα στα παράθυρα θα σβήνουν και δύο κόσμοι μακριά από εμάς θα σμίγουν για να αντέξουν τα ταξίδια του ήλιου και άλλο ένα σβήσιμο των άστρων καθώς θα γυρίζουν σελίδα οι αέναοι αναστεναγμοί της φύσης. Θανάσης Πάνου

  Ο Μίλτος Πασχαλίδης είναι από αυτούς τους καλλιτέχνες που με τον καιρό αντί να παλιώνουν, να ξεθυμαίνουν και να αναπαύονται σ' ένα φεγγάρι επιτυχίας του παρελθόντος, ενδελεχώς ανανεώνονται. Απόδειξη είναι ότι το κοινό του κάθε χρόνο γίνεται και μεγαλύτερο όπως και οι συνεργασίες με ομοτέχνους του πληθαίνουν, αλλά και ο σεβασμός που τρέφει ο καθένας τους για τον Μίλτο και τα τραγούδια του μεγαλώνει.   Αξιοσημείωτες ήταν οι δύο μεγάλες sold-out συναυλίες που παραχώρησε στο Θέατρο Βράχων τον Ιούνιο του 2015 (συγκεκριμένα 5 και 7 Ιουνίου) με αφορμή τα 20 χρόνια της προσωπικής δισκογραφικής του πορείας όπου συμμετείχαν πολλοί καλλιτέχνες και φίλοι του όπως ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Γιάννης Χαρούλης και πολλοί άλλοι. Όσοι βρέθηκαν σε έστω μία από αυτές τις βραδιές, είμαι σίγουρος ότι έχει χαραχτεί στη μνήμη τους ως ένα αξέχαστο γεγονός. Περίπου 15000 κόσμος συνολικά και τις δύο νύχτες τραγουδήσαμε για τον Μίλτο και εν γένει για το ελ

Η θολή σιωπή που βρέχει τους δρόμους τους έρημους από ανθρώπους τους γεμάτους από όνειρα ντυμένα ομίχλη: κάθε ήχος μια αδύναμη αντίσταση κάθε σκέψη ένας έρωτας διαφορετικός. Τα κίτρινα φώτα των δρόμων ζεσταίνουν αυτή τη σιωπή και καταπίνουν τους παρείσακτους αυτού του κόσμου μες στο βαθύ μυστήριο της θλιβερής ευφορίας. Θανάσης Πάνου Αδημοσίευτο

Ζω στη μέση παζαρεύοντας αχνάρια αίματος από πλανώδιους λαχιοπώληδες κουφούς και αδιάφορους προς τους ακίνητους και τις ματαιωμένες χοροεσπερίδες. Ανάβουν μαζί όλα τα φώτα για να αποφύγουμε αναταράξεις και σπασμούς γέννας απροειδοποίητες ηδονές και ταξίδια με σπασμένα ρολόγια στα λόγια των δροσερών πράσινων φορεμάτων στα παραμιλητά και στις δυσωδίες των αληθινών ανέμων. Έπιασαν δουλειά σιγά σιγά οι ποιητές μέσα σε ξύλινα κιβώτια ονείρων στα καράβια που δεν σαλπάρουν γιατί είναι ανώφελο κι άδεισαν τις συσπάσεις τους σ' ένα ποτήρι ουίσκι και γέμισαν τα στόματα των λύκων με αγάπη να έχουν να τρώνε αυτά που είχαν να δώσουν και να ξερνάνε κύματα να τα κοιτάνε και να ζουν απ' αυτό με τα δόντια σφιγμένα και τα μάτια ανοιχτά. Θανάσης Πάνου Αδημοσίευτο

Έπλενα στα ακροδάχτυλα της άμμου τις σκέψεις μου μαζί με τα παλιά μου περάσματα κι ανακάλυψα τυχαία ίσως εκείνη την αρχαίγονη αγάπη του ονείρου και το χέρι ενός παλιού ποιητή γεμάτο αλάτι και δάκρυα και κολλημένα κίτρινα φύλλα από τα κρύα πεζοδρόμια εκεί που διαλαλούσε την ελευθερία τρομαγμένος τρέμοντας απ' το κενό. Θα σκοτώνουν συνέχεια όλο και περισσότερους, είπε και κοίταζε τις λέξεις που φεύγανε σπηλιές σε καμένες πόλεις στα αθώα χέρια των παιδιών που δεν ρώτησαν ακόμα τα δέντρα κι όταν ο έρωτας παγώσει τα πάντα η ανάγκη εμφανίζεται προμήνυμα του θανάτου εμφανίζονται κι όλες οι ιδιοτέλειες που μια υποψία την είχες πάντα και τώρα πια δεν ξέρεις τι να πιστέψεις και τι να πεις. Κοίτα να δεις που τώρα πια οι αριθμοί είναι η αλήθεια μας εκεί που ζούσαμε ανάμεσα στα πουλιά με συνείδηση και ταξίδια στις τσέπες των εσωτερικών ανέμων μας κατέβασαν βίαια από τον ουρανό με ανύπαρκτα σχοινιά αλλά εμείς τους πιστέψ

Τι λες θα μείνεις για λίγο; Μόνο για ένα τσιγάρο θέλω να σου μιλήσω να πω εκείνα που ποτέ δεν τόλμησα να σκαλίσω να θυμηθώ αυτά που με σκοτεινιάζουν να φύγουν τα ξεραμένα δάκρυα Μόνο για λίγο κι ας μη με ακούσεις απλά κοίτα με έχω ανάγκη να νιώσω ότι κάποιος είναι εδώ έστω δυο μάτια άδεια μόνο να με κοιτάς θέλω να σου μιλήσω και δεν είναι πως μίσησα τη σιωπή απλά τώρα θέλω να φύγουν να φύγουν τα σκουλίκια που με τρώνε Μόνο για ένα τσιγάρο κι αν θες θα στο ανάψω εγώ μην κουνηθείς μην πεις τίποτα μόνο κοίτα με θα πεθάνουμε μαζί με όλες τις πληγές μας στο τραπέζι ή άσε με να πεθάνω μόνος μου απλά κοίτα με μόνο κοίτα με κι εγώ θα μιλήσω ναι τώρα θα μιλήσω κι ας κατρακυλήσω πάνω σε αγκάθια και πέτρες αιώνια τώρα θα μιλήσω κι ας με περιμένει τοίχος μόνο κοίτα με και θα μιλήσω ε τι λες; θα μείνεις για λίγο; Θανάσης Πάνου Αδημοσίευτο

  Όπως μπορεί εύκολα να καταλάβει κάποιος από το όνομα του blog, αλλά και από την φράση που το συνοδεύει, ο Charles Bukowski είναι ένας απ' τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Κι αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Ένας απ' τους βασικούς λόγους, είναι ότι ο Bukowski δε φοβόταν να γράψει. Καθόταν πάνω από την παλιά Ρέμινγκτον γραφομηχανή του και τις έδινε να καταλάβει. Το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός, ο κυνισμός μαζί με τον ρομαντισμό του και την αγάπη του για το ποτό, τον ιππόδρομο και τις γυναίκες σε συνδυασμό με την αμεσότητα και την απλότητα (και όχι απλοϊκότητα) του λόγου του, στήνουν ένα γοητευτικό και ταυτόχρονα βαθιά φιλοσοφημένο αφηγηματικό παιχνίδι που σε παρασέρνει στα βιώματα ενός αυθεντικού μονήρη πότη, ενός ποιητικού ινδάλματος. Ο ίδιος έλεγε πως “παίζει με την ποίηση” και όχι ότι γράφει ποίηση. Τα ποιήματα, τα διηγήματα και τα μυθιστορήματά του πάντα αυτοβιογραφικά και κάποιες φορές με μια σουρεαλιστική πινελιά που τα κάνει κωμικοτραγικά είναι μια καταβύθιση στα καρδι

Έκλεψα δώρα απ' τη σιωπή και να η ανταμοιβή. Σωκράτης Μάλαμας Τα λόγια που είπαμε ήταν άχρηστα οι κινήσεις σου τα φιλιά μας τα βιβλία που κρατήσαμε μαζί αγκαλιά σε μονοθέσια πολυθρόνα τότε που γινόμασταν ένα σ' εκείνη τη σιωπή που κανένας δε σεβάστηκε και που όλοι θέλαν να σπάσουν γιατί φοβήθηκαν όπως φοβούνται οι ανίδεοι κι εκείνοι που δεν ένιωσαν να πετούν έξω απ' τα στενά περιθώρια του ψέματος παρά μονάχα κολύμπησαν μέσα του έχοντας από πίσω τους γραμμένη ημερομηνία λήξης. Πολλές φορές τα σκοτεινά βράδια γυρνώ πίσω στις δικές μας αγρύπνιες τότε που δε μ' άφηνες να κοιμηθώ αν δεν έγραφα έστω μια λέξη έστω ένα εγκώμιο στον υποδόριο αέρα που μας χτίζει υπομονετικά ακόμα και τις μέρες κενού που τις νομίζεις για άπνια αυτός αρχίζει να φτιάχνει μια πέτρα γερή και πολλά υποσχόμενη. Δε μ' άφηνες να κοιμηθώ και τότε έγραφα τον κόσμο που ήμουν φυλακισμένος κι αυτόν που με πήγαινες συχνά όταν οι άλλοι

Η φωτιά γέρνει προς τα τελευταία μας λόγια λόγια του καναπέ και της φιλοσοφίας για να εξευγενίζουμε το πρόωρο τέλος και να αγκαλιάζουμε τα κλειστά παράθυρα και τις περασμένες αγάπες σε λόγια μεθυσμένα κι ασήμαντα που δεν φέρνουν τίποτα πίσω. Τίποτα δε συνέβη στο κατάστρωμα όλοι κοιμούνται γαλήνια μέσα σε μια αποθήκη προσωπείων και συντριμιών που δεν λέγονται φωναχτά μην αλλάξουμε πορεία ξαφνικά κι αβέβαια εκεί που το σκοτάδι ουρλιάζει βαθύ. Ποιητής: Θανάσης Πάνου Αδημοσίευτο.