Τύφλωση

Τον τύφλωσαν τα φώτα,

έψαξε τους διαβάτες στην προηγούμενη θέση,

έπαιξε στα ρουθούνια του το άρωμα που μπορεί να τον έσωζε,

παρηγόρισε τα βουβά χαλίκια και τους αδιάφορους κόκκους άμμου,

αναρωτήθηκε ξανά κι έκαψε καταλάθος τη σάρκα,

κάθισε για λίγο στον ουρανό κι άκουσε τις πανάρχαιες ιστορίες των άστρων με μάτια κλειστά και

   χείλη επτασφράγιστα,

περιεργάστηκε την παράξενη συστολή-διαστολή του προσώπου των επίδοξων εραστών κι

   αποφάσισε πως είναι μόνος,

επιδίωξε έφεση της ποινής μα είναι φυλακισμένος στο άπειρο και δικαστές, συνήγοροι κι

   εισαγγελείς πέθαναν,

έσχισε με τα μάτια τα μαύρα ρούχα της νυχτερινής θάλασσας που τραγουδάει αέναα σαν σειρήνα,

περπάτησε στο πουθενά κι έγραψε ασήμαντα στιχάκια σαν κι αυτά που γεμίζουν το αθάνατο λευκό

   χαρτί,

ερωτεύτηκε μα κάθισε σε λάθος τραπέζι και το ποτό είχε ήδη φτάσει και το 'πιε σαν κώνειο και

   σηκώθηκε μετά από ώρα που μπορεί να ήταν κι αιώνες,

έχασε την ισορροπία του (αν και δεν την είχε ποτέ) σ' έναν γκρεμό που μπορεί να ήταν και

   καταρράκτης και πιάστηκε από κάποιο βράχο κι έγραψε πάνω σε μια σταγόνα όσες λέξεις του

   απέμεναν,

έκλαψε για κάτι που μπορεί να μην έρθει και για κάτι που δεν ήρθε,

σκέφτηκε πολλές φορές να γύριζε πίσω μα στο ίδιο ποτάμι κανείς δεν βούτηξε δυο φορές,

πίστεψε στην αγάπη, την ευτυχία, τον έρωτα, την επιλογή μα πίσω η σελίδα έγραφε κι άλλα και δεν

   είχε βραδιάσει,

άναψε το τσιγάρο ενός περαστικού καθρέφτη και κάηκε ο ίδιος για πρώτη φορά,

άνοιξε ανυποψίαστος ένα βιβλίο και δεν τον ξαναείδαν ούτε τον θυμήθηκαν ούτε τον αγάπησαν

   πολλοί,

έκλεισε τα μάτια στη μουσική και στη σκέψη και δεν μπόρεσε να εξηγήσει και γύρισε στο κελί ως

   τρελός κι επικίνδυνος,

έσβησε τις αισθήσεις στις κραυγές τους και ρώτησε ψύχραιμος αν τελειώνει ή έστω αν αργοσβήνει,

ρώτησε ξανά και ξανά μέχρι να τον διώξουν ή μέχρι να τελειώσει.

Κι όταν πια τα φώτα πέρασαν και ξεχάστηκαν

αφουγκράστηκε τη θάλασσα

κι ένας εκνευριστικός ήχος

σαν δείκτης ρολογιού

σκότωσε, καταλάθος, τέσσερα μπερδεμένα χέρια

και δυο μάτια

που άρχισαν να ξεχνούν πως βρέθηκαν

στη σκιά ενός λουλουδιού.

Θανάσης Πάνου