Μπερδεμένο Ποίημα

Έπλενα στα ακροδάχτυλα της άμμου

τις σκέψεις μου

μαζί με τα παλιά μου περάσματα

κι ανακάλυψα τυχαία ίσως

εκείνη την αρχαίγονη αγάπη του ονείρου

και το χέρι ενός παλιού ποιητή

γεμάτο αλάτι και δάκρυα

και κολλημένα κίτρινα φύλλα

από τα κρύα πεζοδρόμια

εκεί που διαλαλούσε

την ελευθερία τρομαγμένος

τρέμοντας απ' το κενό.

Θα σκοτώνουν συνέχεια

όλο και περισσότερους, είπε

και κοίταζε τις λέξεις που φεύγανε

σπηλιές σε καμένες πόλεις

στα αθώα χέρια των παιδιών

που δεν ρώτησαν ακόμα τα δέντρα

κι όταν ο έρωτας παγώσει τα πάντα

η ανάγκη εμφανίζεται

προμήνυμα του θανάτου

εμφανίζονται κι όλες οι ιδιοτέλειες

που μια υποψία την είχες πάντα

και τώρα πια δεν ξέρεις τι να πιστέψεις

και τι να πεις.

Κοίτα να δεις

που τώρα πια οι αριθμοί είναι η αλήθεια μας

εκεί που ζούσαμε

ανάμεσα στα πουλιά

με συνείδηση και ταξίδια στις τσέπες

των εσωτερικών ανέμων

μας κατέβασαν βίαια

από τον ουρανό

με ανύπαρκτα σχοινιά

αλλά εμείς τους πιστέψαμε

και νά τώρα που δεν μπορώ να αγαπήσω

παρά μόνο τον αριθμό που μου αρμόζει

και πώς βρέθηκαν αυτά τα τώρα

που ποτέ μου δεν μπόρεσα να ξεφύγω

να μου υποδεικνύουν το ποιόν θα αγαπήσω;

Οι ζωές τους έγιναν ίδιες

για να μην χρειαστεί να δεχτούν

το διαφορετικό

μη θέλοντας να γνωρίσουν

ό,τι όλα υπάρχουν

και τίποτα δεν υπάρχει

και τότε να πατούσαν κουρασμένοι το κενό

που έχω οργώσει χρόνια τώρα

γιατί όλα υπάρχουν εδώ

εξαρτάται τι επιλέγουμε να ζήσουμε

κι αν κάποιος διαλέξει

κάτι καινούριο

να χαίρεσαι

να του δίνεις σεβασμό άφθονο

και να λες: ευτυχώς.

Μη τρομάζεις με αυτά που ονομάζεις παράδοξα

η ζωή είναι άδεια

σαν κελί φυλακής

την πραγματικότητα πρέπει να την επινοήσεις

να χαίρεσαι στα σκοτάδια

ψάχνοντας το φως

και ευχήσου

ποτέ να μην το βρεις.

Θανάσης Πάνου

Αδημοσίευτο