Στο Δέρμα του Απείρου

Περπατάμε στην άσφαλτο

με μια ασημένια γυαλιστερή οθόνη

στα κεφάλια μας

με χρώματα που αλλάζουν

και μυρωδιές που σμίγουν στα μπλουζάκια μας

με τραγούδια μεθυσμένα

και ερωτευμένα μάτια

να αγκιστρώνονται

στα ζεστά στιγμιαία φιλιά

στα χέρια που τυλίγονται σαν σφαίρες

από καυτό αίμα

στο δέρμα του απείρου

βγάζουν καπνούς ανάστασης κι ελπίδας

και χαϊδεύουν τα μαλλιά του κόσμου

και της ομορφιάς της πλάσης

μ' ένα δροσερό αεράκι ερείσματος

μιαν ανάμνηση τελευταία και παντοτινή

προτού χαθούμε στα λιοντάρια της νύχτας

της μοναξιάς και της παγωνιάς

και ξεχυθούμε κατρακυλώντας

στον ανεμοστρόβυλο του κενού

την ώρα που τα φώτα στα παράθυρα θα σβήνουν

και δύο κόσμοι

μακριά από εμάς

θα σμίγουν

για να αντέξουν τα ταξίδια του ήλιου

και άλλο ένα σβήσιμο των άστρων

καθώς θα γυρίζουν σελίδα

οι αέναοι αναστεναγμοί

της φύσης.

Θανάσης Πάνου