Η βιβλιοθήκη των νεκρών

Σπάει τους τοίχους του δέρματος

σκάβει έναν λάκκο

ανοίγει το στόμα σαν κάδο σκουπιδιών

και πετάει μέσα όλο το χώμα

κοιτάζει από ψηλά το βάθος της αβύσσου

με μια σκληρή θλίψη

που τον τυφλώνει

ξαφνικά μ' ένα γέλιο

που σκοτώνει τον διάβολο

τον σπρώχνει δήθεν άθελά του

μέσα στο τίποτα

οι φωνές και τα γέλια

τραντάζουν τη γη

κι αυτή καταπίνει

όλες τις φλυαρίες και τους βερμπαλισμούς

κι απλώνει μια ιλιγγιώδης σιωπή

κι ένα σκοτάδι

που τρυπάει τα γόνατα

των ήδη μαραμένων ονείρων

κι ενώνει τα στόματα

με τη “χλόη που σκεπάζει ερειπιώνες”*

κι επί αιώνες

τη βιβλιοθήκη των νεκρών.

Θανάσης Πάνου
*Από τον Σαμπάχ του Θανάση Παπακωνσταντίνου