Σκυλίσια ψυχή - Αύγουστος Κορτώ

  Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην πορεία μας που αποτελούν κομβικά σημεία γι' αυτήν. Άνθρωποι που, πολλές φορές χωρίς να τους γνωρίζουμε προσωπικά μόνο και μόνο παρακολουθώντας το έργο τους, μας έδειξαν τον δρόμο για την εξέλιξή μας, για κάτι που μελλοντικά θα γινόταν το πάθος μας, η αναπνοή μας, η αγάπη μας, η ίδια μας η ζωή. Δύο είναι οι μεγάλες μου αγάπες: η μουσική και τα βιβλία. Για τη μουσική έχω μιλήσει ήδη. Ήρθε η ώρα να μιλήσω για τον κόσμο των βιβλίων.

  Όπως λέει ένας αγαπημένος μου Έλληνας συγγραφέας, ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος “αγαπημένος μου συγγραφέας είναι εκείνος που με κάνει κι εμένα να γράφω [...] που με ξεσηκώνει, με εξωθεί, με υποχρεώνει να τον μιμηθώ -από ζήλια ίσως; Δεν έχει σημασία. Αρκεί που διαβάζοντάς τον, αυξάνει η όρεξή μου για γράψιμο.”Αυτό ακριβώς είναι για μένα ο Αύγουστος Κορτώ.

  Η αρχή έγινε με το Επειδή είναι η καρδιά μου και μετά ακολούθησαν όσα κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία. Η αναφορά του, με αυτή την γλαφυρή και εντυπωσιακά οργανωμένη αφηγηματική ροή, σε πολλούς συγγραφείς και βιβλία με έκανε με έναν μαγικό τρόπο να θέλω να τα διαβάσω. Με απλά λόγια, το ότι η βιβλιοθήκη μου είναι ασφυκτικά γεμάτη τώρα πια, το οφείλω κατά ένα μεγάλο μέρος στον Αύγουστο (κατά κόσμον Πέτρο).

  Όπως ήδη ανέφερα, είναι ο συγγραφέας που με έκανε -και με κάνει- να θέλω να ανοίξω τον κειμενογράφο και να πληκτρολογώ ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι. Τον μιμήθηκα ουκ ολίγες φορές στα γραπτά μου, στην έκφραση μου, ακόμα και στον προφορικό λόγο μου. Είναι, επίσης, ο συγγραφέας που εμπλούτισε ερήμην του το λεξιλόγιό μου. Θυμάμαι όταν πρωτοέπιασα βιβλίο του (γύρω στα 15 μου), εντυπωσιάστηκα από την αφήγηση και το πλούσιο λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσε. Κι εγώ δεν έμεινα άπραγος. Πήρα τετράδιο και στυλό και άρχισα να γράφω όλες τις λέξεις που έβρισκα στα βιβλία του και δεν τις γνώριζα. Όταν το έκλεινα έψαχνα μία προς μία τις έννοιες και τις κατέγραφα δημιουργώντας ένα δικό μου λεξικό. Ήθελα κι εγώ να μάθω αυτές τις λέξεις, να τις χρησιμοποιώ, να τις παίζω στα δάχτυλα. Έτσι όποτε έβρισκα χρόνο καθόμουν και έγραφα κείμενα που περιείχαν τις άγνωστές μου -μέχρι πρότινος- λέξεις.

  Γύρω στα δεκαέξι με δεκαεπτά, διάβασα τις Νεράιδες του Μαν ένα αλλοπρόσαλλο (όνομα και πράγμα) αστυνομικό δια χειρός Αύγουστου Κορτώ φυσικά. Χωρίς καμία υπερβολή και χωρίς διάθεση κολακείας, είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα και συναρπαστικά βιβλία που έχουν πέσει στα χέρια μου. Ένα έργο τετρακοσίων τριάντα, περίπου, σελίδων που καταβρόχθισα μέσα σε τρεις μέρες. Με τον Ξαβιέ τον υπηρέτη της ηρωίδας Μπεατρίς γέλασα όσο δεν έχω γελάσει ποτέ στη ζωή μου με βιβλίο.

  Ωστόσο αυτό το κείμενο γράφεται με αφορμή το τελευταίο βιβλίο του Αύγουστου. Τη Σκυλίσια ψυχή. Είναι ένα διαφορετικό βιβλίο από τα προηγούμενα. Κυρίως όσον αφορά τη θεματολογία του. Η Έστερ Κλάιν μια μικροκαμωμένη, παράξενη εβραιοπούλα βιώνει την σκληρότητα των ναζιστών μέσα από τα στρατόπεδα θανάτου, αλλά και την κατοικία ενός εξ αυτών. Γνωρίζει την στοργή και την αγάπη μέσω των σκυλιών, ένα εκ των οποίων θα της σώσει τη ζωή και στα οποία προσφέρει την προστασία της και την αφοσίωσή της. Οι άνθρωποι, ωστόσο, δεν θα την αφήσουν σε ησυχία και εκείνη παρά την οργή και το μίσος που τρέφει πολλά χρόνια για κάποιον που τις έκλεψε ό,τι αγαπούσε περισσότερο, θα του απαντήσει όπως του αρμόζει με την σκυλίσια ψυχή της.

  Μετά τις Νεράιδες του Μαν, η Σκυλίσια ψυχή, είναι το καλύτερο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ που έχω διαβάσει. Οι στιγμές ανάγνωσης που μου χάρισε είναι από εκείνες που οι σελίδες γυρίζουν τόσο ανέμελα και γρήγορα που εύχεσαι να μην τελείωναν ποτέ. Και η, άλλοτε πικρή κι άλλοτε γλυκιά, ιστορία της Έστερ Κλάιν, μου πρόσφερε μια ψυχική γαλήνη που είχα καιρό να βιώσω. Σαν ένα χέρι γεμάτο ανιδιοτελή αγάπη να με χάιδευε στοργικά στο πρόσωπο και στην κοιλιά και σιγά σιγά με τα μάτια μου να καταπίνουν τις λέξεις και τα δάχτυλά μου να γυρίζουν τις μεθυστικά ευωδιαστές σελίδες, να απέκτησα κι εγώ σκυλίσια ψυχή.

  Σ' ευχαριστώ Αύγουστε, για τώρα και για πάντα!

Θανάσης Πάνου