Pulp

Ίσως να φτάνει μόνο αυτό

μια ματιά, μια βραδιά

σ' ένα ταξίδι μακρινό

Παύλος Παυλίδης

Έτρεχα φρενιασμένα

σε κάτι στενά που δεν γνώριζα

ένιωθα την κάννη του περίστροφου

να με σημαδεύει

από μερικά μέτρα μακριά

η πρώτη σφαίρα ήταν άστοχη

κάτι σαν προειδοποίηση

στα πόδια μου ένιωθα σουβλιές

είχα καιρό να τρέξω

αλλά δεν ήθελα να πεθάνω

τουλάχιστον όχι έτσι

κι ας ήταν γοητευτικό για τους ποιητές

ποτέ δε σκέφτηκα

τι πραγματικά θέλω

μόνο έτρεχα

ή ξάπλωνα σε καναπέδες

που είχαν πάρει το σχήμα μου.

Είχα φάει σφαίρες

μία στο κεφάλι ξυστά

που με άφησε αναίσθητο

μόνο για δύο χρόνια

μία στο πόδι

από τότε δεν περπατάω κανονικά

και μία στη μέση

που ακόμα με πετάει συχνά στο πάτωμα

σε στάση προσευχής

και με κάνει να ουρλιάζω όλη νύχτα

μέχρι να με πάρει ο ύπνος εξουθενωμένο

κανένας ήρωας δεν κατάφερε να τη βγάλει.

Συνέχισα να τρέχω φρενιασμένα

κάτω από ένα φεγγάρι

που έφεγγε σαν ήλιος.

Δεν κατάλαβα πού, πώς και πότε

με πέτυχε

ξύπνησα σ' ένα υπόγειο

με αμυδρό φωτισμό

όπου με κέρασαν ένα μεγάλο ποτήρι μπίρας

κι ένα γεμάτο περίστροφο.

Είχε έρθει η ώρα να τον κυνηγήσω εγώ.

Ένα πιάνο στο βάθος

έπαιζε μια μελωδία

ήσυχη και γαλήνια

σαν σιωπή

έβλεπα τα χέρια του

να χαϊδεύουν τα πλήκτρα

και το όμορφο πρόσωπό του

με τα μάτια του κλειστά.

Τον κέρασα μια μπίρα

πέταξα το περίστροφο

και τραγουδήσαμε μέχρι το πρωί

μεθυσμένοι.

Θανάσης Πάνου