Μέχρι να βρεις την αιωνιότητα

Αλλάζω τη ρουτίνα

γυρίζω τις σελίδες

τριγυρνάω στον κόσμο

τον δικό σου τον δικό μου

φτιάχνω καινούριους

αυτοκτονώ τα πρωινά

για να αναστηθώ τα βράδια

πριν κλείσουν τα βλέφαρα

καρφώνω το βλέμμα σε κάτι μοναδικό

και περιμένω το θαύμα

μα τα όνειρα μου φέρνουν πάλι το παρελθόν

ή το μέλλον

δεν ξέρω τι να πιστέψω

και δε βρίσκω μέρος ν' ακουμπήσω το στόμα μου

τα χέρια μου

τα κρέμασα στο μπαλκόνι

για να χλωμιάσουν

παραγγέλνω τροφή από τον άλλο κόσμο

και βλέπω δάκρυα να φυτρώνουν

και αναμνήσεις

που κι αυτά

σιγά σιγά μ' εγκαταλείπουν

χρόνος είναι οι στιγμές που σκοτώνεις

μέχρι να βρεις την αιωνιότητα

η ζωή είναι χρόνος

ο έρωτας είναι αιωνιότητα

η στιγμή είναι μια αλήθεια κι ένα ψέμα

που τα σκεπάζει ο εαυτός

με το σεντόνι της συνείδησης

τουλάχιστον πες μου:

πόσο βαθύ μπορεί να γίνει το σκοτάδι;

Θανάσης Πάνου