Καραβάκι - Γιώτα Μουργελά

Δύσκολοι καιροί, άνθρωποι φοβισμένοι κι άδειες πόλεις. Δεν θέλω να μιλήσω γι' αυτό. Όχι τώρα, εν βρασμό. Ίσως και γι' αυτό να απείχα απ' τα κείμενά μου για αρκετό καιρό. Ίσως...

Τέλος πάντων, ας ξεφύγουμε λίγο απ' αυτό. Ας σκεφτούμε...

Θάλασσα.

Ναι, μια θάλασσα, κοίτα κύμα.

Μπλε, βαθιά, γαλήνια ακόμα και σε φουρτούνα...

Ας σκεφτούμε κι ένα καραβάκι μικρό, μικρό μέσα στο απέραντο της θάλασσας. Φοβάσαι ότι θα το καταπιεί σαν αχόρταγη που είναι με τα κύματά της. Αυτή στέκεται, όμως, άσπρη κι ατάραχη.

Περίεργο; Μπα, πόσες φορές σαν αυτό το καραβάκι έχεις αντέξει κάθε φουρτούνα, κάθε λυσσασμένο κύμα που θέλει να σε κάνει κομμάτια; Πόσες φορές; Τώρα τι; Φοβάσαι; Χάνεσαι; Κι εγώ, πολύ...

Αλλά αυτή η φουρτούνα ξέρω θα περάσει. Είναι μια θάλασσα και πολλά τα άσπρα καραβάκια πάνω της...

Γιώτα Μουργελά