Από μια γωνιά παρατηρώντας

Θα ήθελα να έχω τη σιωπή των ζώων

και των δέντρων

ιδιαίτερα των κορμών των δέντρων

και να περνούσε από πάνω μου

εκείνο το δροσερό αεράκι

που σκεπάζει τη χλόη.

Το κενό είναι πλήρες, ακριβώς επειδή είναι κενό.

Να φώλιαζε μέσα μου άσβεστη

η πανάρχαια φωτιά

και να μην με ενοχλούσε αυτό το παράξενο

και κακόγουστο έργο τέχνης.

Θα ήθελα να ήμουν μια σταγόνα στο βυθό της θάλασσας

ενωμένη με τ' αδέρφια μου

που δε θα ρωτούσαν τίποτα

κι ούτε θα λαχάνιαζαν

από τα άχρηστα λόγια.

Θα ήθελα να ήμουν ένα σιωπηλό χαλίκι

πεταμένο σε απάτητα μονοπάτια

υπηρέτης της βροχής

που ξεπλένει τα χρόνια

και του ήλιου

που θυμίζει ποιητή.

Θα ήθελα να ήμουν ένας κόκκος άμμου

ξαπλωμένος σε μια πάμπα άγνωστη

χωρίς να ξέρω τίποτα

και χωρίς αυτό να με νοιάζει.

Θανάσης Πάνου
Φωτογραφία: http://www.lifo.gr/articles/travel_articles/181507/i-zoi-sto-treno-diasxizontas-to-1-3-toy-planiti-me-ton-ypersiviriko