Μάτια με μάτια

 

Αυτή η μάχη δεν γίνεται ποτέ εξ ολοκλήρου σώμα με σώμα. Χρησιμοποιούμε μόνο τα μάτια μέχρι το τέλος. Είναι ένας άτυπος κανόνας που κανένας απ' τους δυο μας δεν θέσπισε, όμως ξέρουμε ότι υπάρχει κι ότι δεν μπορούμε να τον παραβούμε.

Κάθεται σ' ένα σκαμπό στο μπαρ και πίνει το ποτό της παρέα με τις φίλες της. Τζιν τόνικ ή ίσως βότκα με σόδα ή κάτι παρόμοιο, αν κρίνω από την διαφάνειά του. Το ποτήρι ακουμπάει τα χείλη της... Δεν πρέπει να ξεχάσω ότι ο αγώνας διεξάγεται μόνο με τα μάτια. Τα μάτια, που έχουν το ελάττωμα να μην μπορούν να κρύψουν τίποτα, ακόμα κι όταν είναι κλειστά.

Το βλέμμα της περιφέρεται από 'δω κι από 'κει, κάποτε πέφτει πάνω στο δικό μου και καταλαβαίνω αυτοστιγμεί πως ο πρώτος γύρος είναι χαμένος. Ένα μηδέν. Άπιαστο χτύπημα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

Όμως, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Είμαστε ακόμη στην αρχή. Έτσι νομίζω. Πίνω λίγο απ' την μπίρα μου και ψηλαφίζω με το βλέμμα μου όλο το σώμα της. Όχι. Λάθος. Έτσι η μάχη θα πάει χαμένη. Ίσως κι ο πόλεμος, όλος.

Μια απότομη κίνηση που ακολουθείται από μια αναστάτωση. Κάτι πέφτει στο πάτωμα. Ένα πακέτο τσιγάρα. Να σηκωθώ να το πιάσω και να της το δώσω; Όχι, ο κανόνας είπαμε, μην το ξεχνάς. Να της προσφέρω αναπτήρα – ο κανόνας.

Σκύβει να το πιάσει και τώρα βλέπω το μπροστινό μέρος του σώματός της. Το κεφάλι της γέρνει μπροστά. Το βλέμμα της σηκώνεται. Τα μάτια της σαν πετραδάκια μπαίνουν μέσα στα δικά μου και τινάζομαι. Για λίγο ζαλίζομαι, νομίζω πως θα λιποθυμήσω. Όχι, όχι ακόμα. Έχουμε δρόμο, ακόμα. Δύο μηδέν. Ούτε εδώ μπορούσα να κάνω κάτι. Ίσως μπορούσα να το αποκρούσω, αλλά η κίνηση ήταν έξυπνη.

Ύστερα από λίγο σηκώνεται. Τη βλέπω να κατευθύνεται προς το βάθος. Ανοίγει μια πόρτα και μπαίνει μέσα. Το σώμα μου πια δεν με υπακούει. Εγώ, δεν υπάρχω πια. Μόνο σε μια παράλληλη πορεία, σαν ψευδαίσθηση. Τα πόδια μου ανεβοκατεβαίνουν και χτυπούν το έδαφος, με βήμα σχεδόν στρατιωτικό. Πλησιάζω προς την πόρτα. Φτάνω. Την ανοίγω.

Ο κανόνας, ο κανόνας. Ποιος κανόνας; Τα πάντα κοντεύουν να χαθούν. Ανάμεσα σ' αυτά κι εγώ. Είναι επικίνδυνο. Θα χάσω άνανδρα. Από αδυναμία. Μπροστά μου υπάρχει ένας νιπτήρας κι ένας καθρέφτης. Ανοίγω τη βρύση και πλένω τα χέρια μου. Νίπτω τας χείρας μου.

Μια πόρτα στ' αριστερά μου ανοίγει. Εκείνη εμφανίζεται στον καθρέφτη.

Ανοίγει τη βρύση και λίγο πριν νίψει κι αυτή τας χείρας της, μου καταφέρνει ένα χτύπημα μάτια με μάτια και με ισοπεδώνει. Μόνο που αυτή τη φορά με κεραυνώνει και μ' ένα χαμόγελο.

Αντικανονική κίνηση. Φάουλ.

Δεν προλαβαίνω να διαμαρτυρηθώ. Έχουν όλα σκοτεινιάσει.

Θανάσης Πάνου