Η άλλη γραμμή - Γιώτα Μουργελά

Σου έχει τύχει ποτέ να χαθείς στα βάθη του μυαλού σου; Να χάσεις την μπάλα, όπως λέμε συνήθως.

Ενώ όλα κυλούν ευνοϊκά εσύ να ξύνεις πληγές και να χάνεσαι, να βαλτώνεις στο “Εγώ” σου. Αχ αυτό το “Εγώ”...

Φωνάζουμε πως είμαστε εδώ να στηρίξουμε όποιον μας χρειάζεται και ταυτόχρονα φοράμε τις παρωπίδες μας. Αρνούμαστε να αποδεχθούμε την πραγματικότητα και βυθιζόμαστε στα, μοναδικά για μας, προβλήματά μας.

Οι δικοί μας άνθρωποι μας τραβούν απ' το γιακά κι εμείς ακίνητοι σχεδόν απλά τους κοιτάμε καθώς ζητούν βοήθεια. Όταν δε προσπαθούν να μας την προσφέρουν απλά χαμογελάμε κι αρκούμαστε σε ένα “όλα καλά” για να τους πείσουμε με το ψυχρό χαμόγελό μας.

Για ποιον προσποιούμαστε; Σε ποιον γυρνάμε την πλάτη; Δεν σκεφτόμαστε, παρά μόνο κοιτάμε το ταβάνι και τότε ξαφνικά θυμάσαι.

Θυμάσαι τι είναι για σένα αυτοί οι άνθρωποι. Πως κοντεύεις να τους χάσεις, αν δεν τους έχεις χάσει ήδη. Πανικός! Πατάς γρήγορα τον αριθμό στο κινητό, αργεί η άλλη γραμμή να το σηκώσει κι ακούγεται το εξής:

“Οι άνθρωποι που σας αγαπούν κουράστηκαν να υπομένουν, αφήστε μήνυμα μετά τον χαρακτηριστικό ήχο. Μπιιιιπ”

“Συγνώμη. Μόνο αυτό μπορώ να πω” και τότε λίγοι (μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού) το σηκώνουν και σε καλούν πάλι στην ζωή τους.

Αυτή η ιστορία ίσως είχε happy end. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα γι' αυτό θυμήσου ότι η ζωή για να είναι ωραία θέλει να την περνάς με παρέα.

Μην την υποτιμάς.

Γιώτα Μουργελά