Από τον Robert Allen Zimmerman στον Bob Dylan - Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης

 

I just chose that name and it stuck

B.D.

Ο Dylan γεννήθηκε στις 24 Μαΐου του 1941. Το πραγματικό του όνομα είναι Robert Allen Zimmerman. Τον Αύγουστο του 1962, ο νεαρός κύριος Zimmerman θα αλλάξει επισήμως το όνομά του, στο Ανώτατο Δικαστήριο της Νέας Υόρκης. Έκτοτε θα λέγεται, και θα είναι, ο Bob Dylan. Πολλές εικασίες έχουν διατυπωθεί ως προς την επιλογή του ονόματος, και ο ίδιος ο Dylan έχει δώσει κατά καιρούς αντιφατικές και συγκεχυμένες εκδοχές. Εντέλει, η επικρατέστερη εικασία ήταν και η αληθινή. Το όνομα το εμπνεύστηκε από τον μεγάλο Ουαλό ποιητή Ντίλαν Τόμας (27 Οκτωβρίου 1914 – 9 Νοεμβρίου 1953), του οποίου ο νεαρός κύριος Zimmerman υπήρξε λάτρης, και σχεδόν πάντα κυκλοφορούσε με έναν τόμο ποιημάτων του Ντίλαν Τόμας ανά χείρας. Ο πρώτος έρωτας του Dylan, η Έκο Σταρ Χέλστρομ, αποκάλυψε πόσο αγαπούσε ο τροβαδούρος την ποίηση του Ντίλαν Τόμας, αλλά και ότι τον είχε συμπεριλάβει στο πάνθεον των εκλεκτών ηρώων του, μαζί με άλλους πρόωρα χαμένους όπως ο Τζέιμς Ντιν (8 Φεβρουαρίου 1931 – 3 Σεπτεμβρίου 1955) και ο Hank Williams (17 Σεπτεμβρίου 1923 – 1 Ιανουαρίου 1953).

Από μικρός ο Dylan θα δείξει την αγάπη του για τη μουσική (την κιθάρα και τη φυσαρμόνικα) και τη ζωγραφική. Θα λατρέψει τα μπλουζ, θα αποφασίσει ότι η έκφραση και η δημιουργία είναι αξεχώριστες πτυχές της ελευθερίας, θα σαγηνευτεί από τον ανεξάντλητο πλούτο της Τέχνης. Η Νέα Υόρκη πρέπει να κατακτηθεί, αποφασίζει ο νεαρός Dylan, όπως και τόσοι άλλοι πριν από αυτόν, όπως και τόσοι άλλοι μετά.

Τον Ιανουάριο του 1961 θα φτάσει στη Νέα Υόρκη, ακολουθώντας, όπως ο ίδιος έχει πει, τα χνάρια του θρυλικού Woody Guthrie. Μέσα σε πέντε μέρες, θα καταφέρει να τον συναντήσει. Θα στείλει μια κάρτα στους φίλους του, στην Μινεάπολη. Καυχιέται: «Τον γνωρίζω και τον συνάντησα και τον είδα και του τραγούδησα. Τον ξέρω τον Woody – πανάθεμά με». Στην ιδιότυπη αυτοβιογραφία του γράφει ο Bob: «Ήταν καταχείμωνο όταν έφτασα. Το κρύο ήταν ανελέητο και όλες οι κεντρικές αρτηρίες της πόλης ήταν πνιγμένες στο χιόνι, εγώ όμως είχα ξεκινήσει από τον κρυσταλλιασμένο βορρά, από μια μικρή γωνιά γης όπου τα σκοτεινά χιονισμένα δάση και οι παγωμένοι δρόμοι δεν με τρόμαζαν. Μπορούσα να υπερβώ τα όρια. Δεν γύρευα χρήματα ούτε αγάπη».

Και ακόμα στην αυτοβιογραφία του μας αφηγείται ότι άρχισε να παίζει φολκ τραγούδια σε άθλια καπηλειά και σε κακόφημα στέκια, συνοδευόμενος από μια κοπέλα που έβγαζε το καπέλο της και το έτεινε στην πελατεία για να μαζέψει λίγα κέρματα. Μας μιλάει για τους τότε «συναδέλφους» του, παρίες και μισότρελους που τραγουδούσαν και έδιναν αυτοσχέδιες παραστάσεις, κατ' ουσίαν επαιτώντας. Τέτοιος ήταν ο Μπίλι ο Χασάπης, τρόφιμος φυλακών και ψυχιατρείων, ο οποίος έπαιζε ένα τραγούδι όλο κι όλο, ξανά και ξανά, το «High-Heel Sneakers». Τέτοιος, και πολύ δημοφιλής μάλιστα, σύμφωνα με τον Dylan, ήταν ο Moondog, ένας τυφλός ποιητής που ζούσε στους δρόμους, φορούσε ράσο ιερέα και μπότες με κόκκινες μύτες και μικρά κουδουνάκια, και διηγιόταν διεστραμμένες διασκευές ιστοριών από τη Βίβλο. Τέτοια ήταν και η Κλόι Κιλ, με τα πυρρόξανθα μαλλιά, τα μονίμως βαμμένα μαύρα νύχια, τα φουντουκί μάτια, το αινιγματικό χαμόγελο, και την επιμονή της ότι «ο Δράκουλας εξουσιάζει τον κόσμο και είναι γιος του Γουτεμβέργιου, του τύπου που ανακάλυψε την τυπογραφία». Είναι αληθινά συγκινητικός ο τρόπος με τον οποίο φιλοτεχνεί ο παγκόσμιος θρύλος της μουσικής τα πορτρέτα ανθρώπων που έμειναν ανώνυμοι στο περιθώριο της ζωής!

Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης

Από το βιβλίο του Γιώργου - Ίκαρου Μπαμπασάκη Το Φαινόμενο Bob Dylan που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.