Ο Dylan της δεκαετίας του '80

 

You know that sometimes Satan comes as a man of peace.

B.D.

Ακόμα και οι πιο πιστοί οπαδοί του Bob Dylan, είναι αλήθεια ότι δεν έχουμε αφιερώσει τόσο πολύ χρόνο στα δισκογραφικά εγχειρήματα του νομπελίστα τραγουδοποιού μέσα στην δεκαετία του '80. Οι ανάμικτες αποτιμήσεις του έργου του ύστερα από τις δυο χρυσές δεκαετίες ('60s και '70s), έχουν κάνει τους περισσότερους από εμάς να αποτραβηχτούμε από τις μετέπειτα δημιουργίες του. Με αφορμή, λοιπόν, την κυκλοφορία του νέου του δίσκου Springtime In New York: The Bootleg Series Vol. 16 (1980 – 1985), αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στην δισκογραφία του Dylan την περίοδο αυτή.

Το 1979 κυκλοφορεί τον δίσκο Slow Train Coming ο οποίος θα αποτελέσει τον πρώτο από την «Χριστιανική Τριλογία». Θα ακολουθήσουν τα άλμπουμ Saved (1980) και Shot Of Love (1981). Από αυτά θα ξεχωρίσουν τα τραγούδια «Slow Train Coming» και «Gotta Serve Somebody», το οποίο θα φέρει και αμφιλεγόμενες κριτικές, κάνοντας τον John Lennon να γράψει τον αντίλογο «Serve Yourself». Από τον επόμενο δίσκο θα ξεχωρίσει το «In The Garden», ενώ από το τελευταίο άλμπουμ της τριλογίας, τα τραγούδια «Heart Of Mine» με την συμμετοχή του Ronnie Wood και του Ringo Starr και το «Every Grain Of Sand» θα θυμίσουν την ποίηση του Dylan που όλοι αγάπησαν.

Μετά από την έντονη κριτική που του ασκήθηκε για τα τρία αυτά άλμπουμ, ο Dylan θα κάνει ένα διάλειμμα από την δισκογραφία και τις περιοδείες, αφιερώνοντας χρόνο στην δημιουργία του επόμενου δίσκου του.

Το 1983 κυκλοφορεί το άλμπουμ Infidels που θεωρείται από πολλούς ο καλύτερός του μετά από το Blood On The Tracks (1975). Η ποιητική και μελωδική του ευαισθησία επιστρέφουν, με το τραγούδι «Jokerman» να αποσπά διθυράμβους. Συμπεριλήφθηκε αργότερα σε πολλές συλλογές best-of.

Το Empire Burlesque (1985) θα διχάσει ξανά κριτικούς και fans, καθώς ο ήχος του θεωρείται πολύ '80s. Ωστόσο, το τραγούδι «Dark Eyes» που κλείνει τον δίσκο, είναι άλλη μια ντιλανική μπαλάντα που η ακρόασή της θα ευχαριστήσει κάθε πιστό οπαδό.

Με την κυκλοφορία του νέου του δίσκου, ο Dylan φέρνει στο προσκήνιο live εκτελέσεις από εκείνη την περίοδο, καθώς και ακυκλοφόρητα τραγούδια, αλλά και εναλλακτικές εκτελέσεις σε κομμάτια από τα album που αναφέραμε. Μετά από την ακρόαση του δίσκου, μπορώ να διαβεβαιώσω τους ντιλανικούς, ότι ο απόηχός του είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστος, αποδεικνύοντας τον πειραματισμό του αγαπημένου τραγουδοποιού πάνω στα τραγούδια του, τις διαφορετικές προσεγγίσεις που κάνουν ακόμα και τα ίδια τραγούδια να φαίνονται διαφορετικά.

Όπως είχε γράψει και ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης στο βιβλίο του Το Φαινόμενο Bob Dylan (εκδόσεις Μεταίχμιο), ο αμερικάνος μελωδός δε δεχόταν τις ταμπέλες στην μουσική του κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα, κάθε φορά που του καταλογιζόταν μία, να στραφεί σε άλλα είδη μουσικής αιφνιδιάζοντας τους πάντες. Μας απέδειξε πολλές φορές μέσα στα χρόνια, ότι η μουσική του δεν κατατάσσεται μονάχα σε ένα είδος, κι ο ίδιος είναι ένας τόσο σπουδαίος καλλιτέχνης, ακριβώς επειδή δεν κόλλησε ποτέ σε κανένα ύφος μουσικής.

Θανάσης Πάνου

Βασισμένο στο άρθρο Why '80s Bob Dylan Deserves Your Time του Davey Ferchow.

https://blog.discogs.com/en/1980s-bob-dylan-is-worth-your-time/