Για πόσο ακόμα...

Το καρναβάλι τέλειωσε κι αυτοί

μάσκες πουλάνε στο παζάρι.

Βαγγέλης Γερμανός

Κοιτάζεις προσεκτικά στον καθρέφτη για να φορέσεις τη σωστή μάσκα. Αυτή που σήμερα σου ταιριάζει. Κλείνεις προσεκτικά πίσω σου την πόρτα και την κλειδώνεις κάνοντας χίλιες προσευχές να μην ξαναγυρίσεις. Ας μείνουν όλα όπως είναι. Πεταμένα κι ακατάστατα. Και το παράθυρο ανοιχτό. Να νομίζουν πως κάποιος ζει εδώ μέσα. Μια σκιά που δεν κατάφερε να ξεφύγει από τον θάνατο. Όταν βγαίνεις έξω στον δρόμο φροντίζεις προσεκτικά τα βήματά σου να είναι σίγουρα και ζεστά και τα μάτια σου ανέμελα και άνετα ανάμεσα σε μαύρες σακούλες αϋπνίας, εφιαλτών και σκέψεων και βλέφαρα βαριά από την χθεσινή απορρόφηση και την σημερινή κατεδάφιση των αιώνιων λυγμών. Ακόμα και τα δάκρυα δυσκολεύονται να βγουν πια. Είναι από το κατακάθι του μπουκαλιού που μυρίζει άσχημα και γλιστράει σαν την μούχλα στις δημόσιες βρύσες. Όταν κάθεσαι στην καρέκλα και πίνεις μια γουλιά νερό, ανάβεις και τσιγάρο για να ξεσκονίσεις την αμηχανία από το σώμα και το βλέμμα σου, ψάχνεις στα μάτια των κανονικών ανθρώπων, που 'χουν σάρκα, οστά και μερικές νίκες στην πλάτη που τις κουβάλησαν και τους κουβάλησαν μέχρι εδώ, κομματάκια ή έστω ψίχουλα αποδοχής, συμπάθειας και αγάπης τόσο προσεκτικά που φοβάσαι μια ζωή για την λάθος κίνηση αντί να κοιτάξεις τον ουρανό και τον ήλιο που βγαίνει κάθε τόσο και να του ψιθυρίσεις, με την μαγική σιωπή που έμαθες τόσο καλά να χρησιμοποιείς, ένα “ευχαριστώ” που σου δίνει την ευκαιρία να ζήσεις για άλλη μια στιγμή και να προσθέσεις κάτι ασήμαντο στην χωρίς νόημα παρένθεση του σύμπαντος που ωστόσο θα σε βοηθήσει να πάρεις μια ακόμα ανάσα.

Όταν γυρίζεις στο σπίτι πετάς τη μάσκα στο πάτωμα και απελπισμένος κάθεσαι στον καναπέ γράφοντας όλα αυτά που θα ήθελες να είσαι. Για πόσο ακόμα νομίζεις πως θα σε σώζουνε οι λέξεις, “ένα σκέτο πλαίσιο για να το γεμίζει ένα κενό”*;

Θανάσης Πάνου

*William Faulkner