Το σπίτι της σιωπής

Πριν από μερικά χρόνια έχτισα ένα σπίτι. Όχι πολύ μεγάλο. Ίσα ίσα να χωράω εγώ, μια κουζίνα, μια τουαλέτα κι ένα κρεβάτι.

Έχτισα τους τοίχους ασυνείδητα, αλλά πρόσεχα την κάθε λεπτομέρεια. Δεν άφησα τίποτα στην τύχη. Κι αν τα άφηνα σε αυτήν δε θα γινόταν τίποτα. Γιατί είναι ένα ψέμα. Μια απάτη. Ή καλύτερα μια αυταπάτη. Δεν υπάρχει.

Έμεινα εκεί για αρκετό καιρό, αρκετά χρόνια. Χαρούμενος στην αρχή που ζούσα κάτω από μια στέγη που υπήρχε εκεί χάρη σε εμένα. Εγώ την έχτισα. Εγώ την στερέωσα.

Γέμισα το πάτωμα βιβλία και χαρτιά με λέξεις δικές μου. Όλα δικά μου ήταν εκεί μέσα. Ή τουλάχιστον έτσι τα αισθανόμουν. Όλα δικά μου. Άσχετα αν δεν υπάρχει τίποτα μόνο δικό μας σε αυτόν τον κόσμο. Για μένα ήταν μόνο δικά μου.

Ήταν ένα ήσυχο μέρος. Χωρίς γείτονες, χωρίς παιδιά στους δρόμους, χωρίς δρόμους. Χωρίς ζωή, δηλαδή. Αλλά αυτό έμελλε να το καταλάβω λίγα χρόνια αργότερα.

Όλα στην αρχή κυλούσαν υπέροχα. Η σιωπή ήταν η καλύτερη μου φίλη. Ήταν η ίδια μου η υπόσταση. Ήμουν η σιωπή.

Έγραφα ασταμάτητα και διάβαζα μανιωδώς. Είχα φτάσει στο σημείο που ήξερα τι θα έλεγε ο κάθε συγγραφέας, ο κάθε αέρας, η κάθε στιγμή. Με είχα φτιάξει, με είχα δημιουργήσει. Ήμουν έτοιμος να φύγω.

Αλλά έμεινα. Έμεινα όταν έπρεπε να φύγω.

Ένα καυτό μεσημέρι άλλαξαν όλα. Και μέσα μου και έξω στην πραγματικότητα που θεωρούσα δεδομένη. Οι τοίχοι έλιωναν, τα βιβλία άνοιγαν μόνα τους και χοροπήδαγαν στον αέρα. Τα λιγοστά έπιπλα διαλύονταν. Όλα έπεφταν και γκρεμίζονταν στο χώμα. Το πάτωμα είχε ήδη λιώσει. Είχε γίνει λάσπη. Αλλά φθειρόμουν κι εγώ. Χωρίς να το καταλαβαίνω. Γινόμουν όλο και πιο γέρος. Βλέπεις, δεν είχα καθρέφτη. Δεν χρειάζεται όταν έχεις τη σιωπή στο πλάι σου. Μα όλα κάποτε ανοίγουν το στόμα τους και αρχίζουν να μιλούν.

Δεν άκουγα τίποτα. Η βαβούρα ήταν ανυπόφορη. Μόνο κοιτούσα. Το ταβάνι έπεσε και με χτύπησε στο κεφάλι.

Από τότε πονάω πολύ.

Αλλά ούτε τότε έφυγα.

Ακόμα εκεί μένω, στα συντρίμμια.

Περιμένω να έρθουν να βγάλουν τη σκεπή απ' το κεφάλι μου και τα τούβλα από τα πόδια μου.

Δεν ήταν τόσο βαριά τα υλικά.

Μήπως να φτιάξω με τα τούβλα και την λάσπη έναν πύργο;

Να φτιάξω έναν δρόμο;

Δικό μου.

Η οδός μου.

Τη σκεπή την σήκωνα με τα χέρια μου θυμάμαι.

Μήπως να σηκώσω τα χέρια μου...

Θανάσης Πάνου