Μια παλιά φωτογραφία - Γιώτα Μουργελά

Τυχαία χθες άνοιξα ένα οικογενειακό άλμπουμ. Πρόσωπα χαμογελαστά σε κάθε φωτογραφία, πρόσωπα που είναι δίπλα μου και πρόσωπα που είναι χαραγμένα πια μόνο στην καρδιά μου.

Σε μια από αυτές τις φωτογραφίες φαίνομαι εγώ να χαμογελάω πλατιά αγκαλιά στον πατέρα μου και τότε θυμήθηκα εκείνη την μέρα.

Εκείνη την μέρα με είχαν ρωτήσει τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Θυμάμαι και την απάντησή μου. Μια συνηθισμένη βαρύγδουπη απάντηση που δίνει κάθε πεντάχρονο όταν το ρωτάνε κάτι τέτοιο.

Έκλεισα το άλμπουμ με μια ανάγκη να σκεφτώ αν άραγε 15 χρόνια μετά η απάντησή μου σ' αυτή την ερώτηση θα ήταν η ίδια.

Λοιπόν, αυτό έκανα, έβαλα στην σειρά κάθε κατόρθωμα και κάθε ατόπημά μου... σκέφτηκα κάθε σοβαρή απόφαση που μπορεί να έχω πάρει ως τώρα και ξέρετε που κατέληξα;

Δεν ξέρω αν έκανα σωστά, δεν ξέρω αν είμαι αυτή που ως παιδί ονειρευόμουν, αλλά ξέρω ότι το παιδί που ήμουν κάποτε αν με γνώριζε θα ήταν περήφανο για μένα...

Κι αυτό είναι που μετράει στην τελική...

Γιώτα Μουργελά