Θα αλλάξει(ς) κάτι την επόμενη μέρα;

Από σήμερα και για τις επόμενες τρεις ημέρες, διεξάγεται ίσως η σημαντικότερη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη για το κλίμα. Οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί του πλανήτη θα καταθέσουν τις προτάσεις τους για την καταπολέμηση της ραγδαίας κλιματικής αλλαγής που συμβαίνει στο σπίτι μας, στη γη. Τα ερωτήματα είναι πολλά, οι απαιτήσεις υψηλές, οι σκέψεις και οι απόψεις άπειρες.

Το βασικό μας ερώτημα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ένα: θα αλλάξει κάτι την επόμενη μέρα;

Η απόλυτη και στερεοτυπική μου απάντηση είναι πως τίποτα δεν αλλάζει ποτέ και πουθενά. Όλα παραμένουν ίδια και ίσως γίνονται χειρότερα, παρά τα επιφανειακά τεχνάσματα που προσπαθούν να μας ξεγελάσουν.

Σήμερα, όμως, αναθεωρώ την πεσιμιστική μου άποψη. Όχι γιατί εμπιστεύομαι τους ηγέτες των χωρών του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών (πόσω μάλλον τον δικό μας ηγέτη), αλλά γιατί νιώθω πως δεν μπορώ να στραφώ κάπου αλλού πέρα από την ελπίδα. Ίσως από φόβο, ίσως από ντροπή, ίσως κι από μίσος προς τον ίδιο μου τον εαυτό για την δική μου συμβολή στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, που στο μυαλό μας εντάσσεται σε μια ξεχωριστή κατηγορία, σαν να μην είναι η προέλευση, η αναπνοή και η ζωή μας, αλλά σαν να είναι κάτι ξένο και διαφορετικό από τον άνθρωπο.

Η Συνέλευση αυτή και όποιο θα είναι το πόρισμά της, είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα όπως και να το κάνουμε. Η κλιματική σταθεροποίηση ίσως να φέρει μια ισχυρή παγκόσμια οικονομική κρίση (φτώχεια καλύτερα), ενώ η επιδείνωση της κατάστασης θα φέρει την απόλυτη καταστροφή. Βλέπετε τα πάντα σε αυτόν τον (γ*******) κόσμο γίνονται με χρήματα. Το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής καταστροφής του πλανήτη δεν βγάζει το πιο επικίνδυνο ζώο της (τον άνθρωπο) από τους ανόητους στόχους του: το συμφέρον και το κέρδος.

Το σημαντικότερο θέμα που δεν πρέπει ποτέ να πάψουμε να μηρυκάζουμε, είναι η δική μας ευθύνη στο ζήτημα. Η ατμόσφαιρα δεν ρυπαίνετε μόνο από τις πολυεθνικές εταιρίες και τα εργοστάσια, αλλά και από τις δικές μας καθημερινές “αθώες” κινήσεις.

Ένα τσιγάρο που αργοσβήνει στο πεζοδρόμιο.

Ένας καφές που λιποθυμάει στο κράσπεδο.

Ένα χαρτί που εκτοπίζεται από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου.

Το άνοιγμα δεύτερης πλαστικής σακούλας στο σούπερ μάρκετ.

Η εθελοτυφλία μπρος σε ένα τσαλαπατημένο πλαστικό.

Όλα αυτά κι άλλα πολλά πληγώνουν την γη που αναπνέουμε και ζούμε. Την γη που μας θρέφει, μας ζωντανεύει και μας υπερασπίζεται, μα όταν την προδώσουμε μας τιμωρεί.

Η τριήμερη Γενική Συνέλευση είναι μόνο η αρχή μιας προσπάθειας που ξεκίνησε η δεκαεξάχρονη Greta Thunberg και με την σειρά τους απαίτησαν οι νέες φωνές απ' την μια άκρη του πλανήτη ως την άλλη. Ναι, συμφωνώ πως οι νέοι θα αλλάξουν τον κόσμο. Αλλά όχι μόνοι τους. Είναι ο φλογερός πυρήνας μιας μαζικής επανάστασης για μια καθαρότερη εισπνοή και μια ανακουφιστική εκπνοή.

Μια επανάστασης όχι λεκτικής, με ωραίες λέξεις και φράσεις όπως αυτό εδώ το κείμενο, αλλά μιας επανάστασης που στηρίζεται στον τρόπο ζωής μας.

Τελικά, ίσως το βασικό ερώτημα να είναι αυτό: Θα αλλάξεις κάτι την επόμενη μέρα;

Θανάσης Πάνου