Ο γλάρος

Έχω κοιμηθεί σε εκατό νησιά

όπου τα βιβλία ήταν δέντρα.

Lawrence Ferlinghetti

Ένας γλάρος με συνάντησε στην παραλία. Ήμουν στην αμμουδιά οκλαδόν και προσπαθούσα να ενώσω τη θάλασσα με τον ουρανό. Του είπα για την εποχή που μιλούσα με τα δέντρα κι αυτός με ρώτησε αν πιστεύω στην τύχη. Του απάντησα όχι κι άκουσα προσεκτικά ένα κύμα που γλίστραγε στα πετραδάκια σαν φίδι, σαν ξωτικό του μυαλού. Ύστερα από λίγο μου είπε ότι η θάλασσα δεν τελειώνει ποτέ κι ότι εμείς μετράμε τα χρόνια και το χρόνο περιμένοντας τα καράβια και αποχαιρετώντας τα πανιά που ανοίγουν στο λιμάνι. Κάθε στιγμή, κάθε ανάσα: καράβια άπειρα. Οι καπετάνιοι είναι ήρωες και Ιστορία. Οι επιβάτες γελούν, κλαίνε, τσακώντονται, πνίγονται, πεθαίνουν, ερωτεύονται. Μα πάνω απ' όλα τη θάλασσα ξεχνούν και τον ουρανό. Εκεί που σμίγουν. Τον ρώτησα για την αγάπη, για τα σημάδια που είδα, για τη σιωπή, για τους ποιητές που διάβασα και μου 'πε να μην ανησυχώ και πως όλα αυτά είναι η μοναξιά, η μοναξιά η πολύτιμη και πως αξίζει μια βουτιά στο πλήθος για το τίποτα, για το γαμώτο, για τη ζωή που νόημα κανένα δεν έχει και γι' αυτό είναι η καλύτερη φωτιά που μας ζεσταίνει.

Καθώς σηκώθηκα να φύγω με ρώτησε αν θα ξανάρθω. Πολλές φορές του απάντησα, καλή ζωή μου είπε, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε εκεί που η θάλασσα και ο ουρανός δεν ξεχώριζαν πια.  

Θανάσης Πάνου