Τα Πλακάκια

Έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσει να μετράει τα πλακάκια στα πεζοδρόμια. Τα τσιμέντα είναι εκεί δε φεύγουν. Οι άνθρωποι φεύγουν. Ο ήλιος πάει κι έρχεται. Το ίδιο και η σελήνη. Τα δέντρα αργοσαλεύουν ή χορεύουν όπως το πάρει κανείς. Τα φώτα ανάβουν και σβήνουν. Οι δρόμοι αδειάζουν και γεμίζουν ξανά.

Πόσο δύσκολο είναι τελικά να το δεχτείς όλο αυτό. Να το διαχειριστείς κάπως. Που έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται να το διαχειριστείς. Στο χέρι σου δεν είναι η ροή αυτή καθεαυτή, αλλά η ματιά σου πάνω της. Πράγματα συμβαίνουν και εσύ τα ζυγίζεις. Κάθε φορά καινούρια απόρροια. Κάθε φορά καινούρια συγκίνηση ή λύπη ή αδιαφορία. Και μπορεί να είναι όλα ίδια στην τελική και να μην έχουν καμία σημασία. Όμως αυτό είναι που τα κάνει όμορφα. Η μάτια σου και η ψυχική και ζωτική σου δύναμη. Αυτά είναι που τα καθορίζουν όλα.

Έτσι κάποια στιγμή του είπα να σταματήσει να μετράει πλακάκια και να αρχίσει να βιώνει. Το ήξερε κι ίδιος ότι έπρεπε να το κάνει. Τι πιο χυδαίο από το να κοροϊδεύουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Κατά βάθος ξέρουμε όλοι τι οφείλουμε να κάνουμε. Για τον εαυτό μας και μόνο. Για κανέναν άλλο. Αλλά χρειάζεται εκείνη η δύναμη για να βρούμε αυτό το βάθος και να βουτήξουμε όλο μας το είναι.

Του είπα, λοιπόν, να σταματήσει να μετράει πλακάκια και να αρχίσει να βιώνει τη ζωή. Με όποιον τρόπο θέλει -αυτό δεν έχει σημασία. Και να κοιτάξει τους ανθρώπους που τον αγαπούν και τον θέλουν ζωντανό. Όχι ότι οι άλλοι τον θέλουν νεκρό, αλλά αυτοί όταν πεθαίνει έχουν ένα χαμόγελο παρηγοριάς και αμέτρητα σπίρτα για τα σβησμένα του κεριά. Να τους κοιτάξει και να τους αγκαλιάσει. Δωρεάν είναι. Κι αν στη χειρότερη στο τέλος το πληρώσει με πόνο, είναι επιλογή του αν θα βγει κερδισμένος ή όχι. Χαμένος δεν είναι απαραίτητα αυτός που έχασε, αλλά αυτός που δεν προσπάθησε να κερδίσει.

Του είπα να σηκώσουμε μαζί το κεφάλι και να πατήσουμε γερά, με εκείνη τη σιγουριά του σαγηνευτικού μυστηρίου πάνω στα καταραμένα πλακάκια που μετρούσαμε και να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη.

Θανάσης Πάνου