Η σιωπή μας - Γιώτα Μουργελά

άνοιξε νυχτολούλουδο να δω την ομορφιά σου
άμα δε χάσω το μυαλό πώς θα βρω την καρδιά σου
Άλκης Αλκαίος

2:15 στο μπαλκόνι μου,

μια μυρωδιά από νυχτολούλουδο με γεμίζει. Στο ένα αυτί απ' το ακουστικό ακούγεται μια γνώριμη αγαπημένη μελωδία και απ' το άλλο ακούω την σιωπή της νύχτας.

Ναι, την ακούω γιατί για μένα σιωπή είναι να μην ακούω την φωνή σου, να μυρίζω μόνο το νυχτολούλουδο αντί για το δικό σου άρωμα, η ψύχρα να μ' αναγκάζει να φορέσω ζακέτα αντί να χωθώ στην αγκαλιά σου, η γνώριμη αγαπημένη αυτή μελωδία να είναι το τραγούδι που αφιερώνεις όταν σου λείπω και το φως του φεγγαριού να φωτίζει μόνο τη δική μου φιγούρα δημιουργώντας μια μοναχική σκιά δίπλα μου...

Δεν τη φοβάμαι αυτή την σιωπή γιατί ξέρω ότι αυτή η σιωπή φωνάζει μια φράση:

“Σ' αγαπάω...

μην φορέσεις ζακέτα αυτό το βράδυ, δεν θα τη χρειαστείς.”

Γιώτα Μουργελά