Οι μάχες

Αλλού ήταν οι μάχες τους

κι εκείνα που ζητούσαν

κι αλλού στρατιώτες βρέθηκαν

λάθος εχθρούς νικούσαν.

Οδυσσέας Ιωάννου

Και τι νομίζεις δηλαδή; Ότι ήμουν πάντα έτσι; Κανένας άνθρωπος δεν μένει ίδιος σε δυο στιγμές. Από την μια στιγμή ως την άλλη κάτι έχει αλλάξει, ένας άλλος παράγοντας έχει μπει ανάμεσα σε εσένα και στο χρόνο. Μην ξεχνάς ότι κάθε λεπτό που περνάει πλησιάζουμε όλο και περισσότερο τον θάνατο. Δεν υπάρχει λόγος, όμως, κάτι τέτοιο να μας κάνει απαισιόδοξους. Από εκεί πηγάζει η διάθεσή μας για ζωή και έρωτα.

Ο χρόνος που περνάει αφήνει πίσω του έναν διαφορετικό εαυτό απ' αυτόν που κατέχεις.

Εμείς οι άνθρωποι κρίνουμε τους άλλους με βάση τα δικά μας δεδομένα. Δεν μπορούμε, βλέπεις, να κάνουμε κι αλλιώς. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι καλό γιατί επιλέγουμε συνειδητά. Είναι κακό γιατί ξεδιαλέγουμε μονάχα τις κακές στιγμές του άλλου, χωρίς να αναρωτιόμαστε τι τον έφερε ως εδώ και χαμογελάει.

Και, ξέρεις, οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα τόσο της συλλογικότητας όσο και της μοναξιάς. Κι εφόσον οι δύο αυτές περιστάσεις είναι διαφορετικές, είμαστε κι εμείς διαφορετικοί μέσα σε αυτές. Όταν παίρνουμε σβάρνα τους δρόμους και τα νυχτερινά μαγαζιά παρέα με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, συνήθως χαμογελάμε και περνάμε καλά. Το δύσκολο είναι η επιστροφή μας στους τέσσερις τοίχους. Εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό. Όλες οι σκέψεις, τα όνειρα, οι ανασφάλειες, οι εφιάλτες, οι εικασίες και οι αναμνήσεις είναι εκεί και τώρα πια δεν αστειεύονται. Φυσικά, ζούμε στην εποχή της οθόνης όπου μπορούμε να ξεφύγουμε μέσα στην αποχαύνωση των αστεϊσμών και εν γένει της ανώφελης διαδικτυακής περιήγησης. Ωστόσο, δεν παύουμε να υπάρχουμε μόνο εμείς κι ο εαυτός μας μέσα στους τέσσερις τοίχους. Διακυβεύεται μια μάχη που πρέπει κάποια στιγμή να δοθεί. Μια μάχη που ο μεγαλύτερος νικητής είναι ο χαμένος. Μια μάχη που το έπαθλό της είναι η πιο ζεστή αγκαλιά που δώσαμε και μας έδωσαν ποτέ. Σε αυτές τις μάχες παίζεται η ζωή και η ψυχική μας υγεία κορώνα γράμματα.

Από αυτές τις μάχες κι απ' όσες άλλες δώσαμε στη ζωή μας, δημιουργήσαμε τον εαυτό μας και την πραγματικότητά μας.

Και η πραγματικότητα του κάθε ανθρώπου δεν είναι μόνο οι κακές του στιγμές. Όσο κι αν απ' αυτές απορροφάμε την κρυφή ηδονή και την επιβεβαίωση της δικής μας απατηλής ανωτερότητας, η πραγματικότητα του κάθε ανθρώπου είναι και το χαμόγελό του, για το οποίο ποτέ μα ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε την αδικημένη του προέλευση.

Θανάσης Πάνου