Ψαγμένος Μεσαίωνας

  Στην Πάτρα ακυρώνεται συναυλία του συγκροτήματος Rotting Christ, στην Αθήνα γίνεται εμπρηστική ομοφοβική επίθεση στο Checkpoint, στη Θεσσαλονίκη μέλη του Ιερού Λόχου εισβάλλουν σε θεατρική παράσταση στο Βασιλικό Θέατρο, στη Σάμο και στα Γρεβενά γονείς αρνούνται να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο και να καθίσουν δίπλα σε προσφυγόπουλα, στη Νέα Ζηλανδία αμετανόητες σφαίρες παίρνουν τη ζωή σχεδόν 50 ανθρώπων με πρόσχημα την “μαζική μετανάστευση”, τα “ποσοστά γεννήσεων” και τη δήθεν “γενοκτονία που υφίστανται οι λευκοί”.

  Προσπαθώ, έστω για μερικά δευτερόλεπτα, να μπω στη θέση τους. Να τους καταλάβω, όχι να τους δικαιολογήσω. Έστω για λίγο. Δεν μπορώ, δεν τα καταφέρνω. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα. Και δεν θέλω να τους ζητήσω να αλλάξουν, ούτε θέλω να τους βρίσω, ούτε να τα βάλω μαζί τους. Ξέρω ότι δεν έχει νόημα κι ας θέλω να πω πολλά. Όμως με το να τους κατακεραυνώνω με χολή γίνομαι ίδιος με αυτούς και γκρεμίζομαι στο σκοταδιστικό μεσαιωνικό τους πάτο.

  Μέχρι τώρα έχουν γίνει (και θα συνεχίσουν να γίνονται) μεγάλοι και δύσκολοι αγώνες για την ελευθερία των ανθρώπων να εκφράζουν αυτό που θέλουν, να πιστεύουν όπου θέλουν, να αγαπούν αυτούς που θέλουν ν' αγαπούν, να είναι ισότιμοι σε όλα, μα πάνω απ' όλα να είναι αυτό που είναι. Κι όλα αυτά μέρα με τη μέρα μοιάζει να πηγαίνουν στράφι, σε μια εποχή που η Μάρω Μαρκέλλου χαρακτήρισε πιο εύστοχα από κάθε άλλον ως έναν “Ψαγμένο Μεσαίωνα”.

  Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να παραθέσω εδώ μερικούς στίχους από το Masters of War του αγαπημένου μου Bob Dylan.

You that never done nothin'

but build to destroy

You play with my world

like it's your little toy

[…]

You've thrown the worst fear

that can never be hurled

fear to bring children

into the world

For threatening my baby

unborn and unnamed

you ain't worth the blood

that runs in your veins.

  Κι ελπίζω μια μέρα όλα αυτά να αποτελούν παρελθόν, ή τουλάχιστον σπάνια είδηση και όχι καθημερινή.

Θανάσης Πάνου