Παραλήρημα

Τα πρωινά είναι δύσκολο να κοιτάξω απέναντι

έχω ένα λευκό χαρτί που περιμένει να γεμίσει

και μια καρδιά που φέρεται σαν μικρό παιδί

που ψηφίστηκε αρχηγός για πρώτη του φορά

και δεν ξέρει τι να κάνει με τόση δύναμη στα χέρια του

κι αρχίζει να ρωτά τους μικρούς του φίλους:

τι είναι η δύναμη αλήθεια και ποιος την κυβερνά

υπάρχει αλήθεια ή μήπως είναι ένα ψέμα βολικό

ποιος είμαι εγώ που θα ορίσω το επόμενό σας βήμα

είναι επικίνδυνα τα ζάρια μες στα χέρια μου

κι η τύχη ένα ανεξήγητο σημείωμα βιαστικό.

Δεν του απαντά όμως κανείς σ' αυτό το παραλήρημα

κι εκείνος καίγεται τα πάντα να εξηγήσει

κοιτάει γύρω του σαν να 'ναι όλα ένα τίποτα

κι αφήνει κάτω την κορόνα στο γρασίδι

όλοι φωνάζουν πως είναι ένας δειλός και τον κλωτσάνε

μακριά απ' τον κόσμο τους να φύγει μια για πάντα

δεν θα χαλάσει αυτός ό,τι έχτισαν με κόπο

βγαίνει στο δρόμο και τραγουδάει μια μπαλάντα.

Κανείς όμως ξανά δεν τον ακούει

έγινε αόρατος στην πόλη είναι ένας ξένος

κάποια στιγμή όμως που βγαίνει από τα σύνορα

βλέπει ένα φως στον ορίζοντα και τρέχει να το πιάσει

και δεν αισθάνεται τώρα πια νικημένος

και μοναχός μες στα σκοτάδια του την ήττα του γιορτάζει.

Θανάσης Πάνου