Το πρόσωπο του καθρέφτη

Ένα παραθυράκι ηδονής

αντιφεγγίζει απρόσμενα

σ' αυτό το άγνωστο πρόσωπο του καθρέφτη

που φωνάζει επανειλημμένα

πως με γνωρίζει

κι εγώ αποφεύγω να κοιτάξω

μέσα στις ραγισματιές.

Οι ρυτίδες του είναι ρηχές

μου θυμίζουν φωταγωγούς

φρεάτια, υπόγεια, πεζοδρόμια

μυρίζω την κάθε αναπνοή

που πέθανε και τις σάπισε

κάθε σπίθα που χαράχτηκε πάνω τους

και δεν άναψε καμία φωτιά.

Τα μάτια του είναι κλειστά

και φωτίζουν χλωμά

πολυκαιρισμένα όνειρα

που διαδραματίζονται άσκοπα

προς όφελος της επιβίωσης.

Τα χέρια του αιχμαλωτίζουν τις ανάγκες μου

με παραισθησιογόνα

και ολικές αναισθησίες

και χτυπά το κεφάλι του

ρυθμικά στο δικό μου

φαλτσάροντας ακόμη περισσότερο

την τεθλασμένη για τα αστέρια

για να περνά το κατώφλι της τρέλας

ν' αργοπεθαίνει

κι ύστερα ν' αδημονεί

για εκείνο το θαύμα

που ξεπηδάει απ' το παραθυράκι

σαν όνειρο

κι αντιφεγγίζει απρόσμενα

σ' αυτό το άγνωστο πρόσωπο του καθρέφτη.

Ύστερα ηρεμούμε κι οι δύο

κι αγγίζουμε ο ένας τα χέρια του άλλου

για λίγο.

Θανάσης Πάνου