Τα χρωματιστά στυλό - Γιώτα Μουργελά

Σήμερα ξύπνησα με μια φαγούρα στο αριστερό μου χέρι· ζήταγε το στυλό. Ήθελε να αρχίσει να γράφει για να ξεχάσει. Αναζητούσε κάτι που του έλειπε. Απ' την άλλη το μυαλό μου, μου απαγόρευε να σκεφτώ. Μ' άφησε να παλεύω με την ρουτίνα και τους στόχους μου. Μυαλό και συναίσθημα σε μάχη. Το ένα φώναζε “Μη, μη πληγωθείς τώρα. Μη σου ξύνεις πληγές. Άσε την ημέρα να κυλήσει και το βράδυ απλά κοιμήσου” και το άλλο “Ε, είμαι κι εγώ εδώ! Με ξέχασες, τι σου συμβαίνει, μην με φοβάσαι. Με μένα θα λυτρωθείς κι επιτέλους θα κοιμηθείς πραγματικά το βράδυ”.

Δεν ήξερα τι να κάνω. Αποφάσισα να βάλω την μουσική που με ηρεμεί, να φτιάξω μια γεμάτη κούπα καφέ και για λίγο απλά να μην σκέφτομαι τίποτα. Γαλήνη...

Τότε πάλι το χέρι μου δεν σταμάτησε να τρέμει. Ζήταγε το alter ego του. Νίκησε...

Στυλό και χαρτί, αλλά δεν θα του κάνω τη χάρη. Έγραψα για τις καλύτερές μου στιγμές. Έγραψα, και μ' ένα απλό μαύρο στυλό οι σελίδες γέμισαν χρώματα. Ίσως να το διαβάσετε κάποια στιγμή. Ίσως με νίκησα...

Καμιά φορά χάνεσαι, πληγώνεις και πληγώνεσαι, βυθίζεσαι σε ανασφάλειες και φόβους. Η φυλακή του μυαλού μ' έναν τρόπο ηττάται, μάλλον. Αποδέξου τις μαύρες σελίδες της ζωής σου, όλοι έχουν. Απλά μετά μην ξεχάσεις να πάρεις χρωματιστά στυλό...

Γιώτα Μουργελά