Πρέπει να μείνουμε όρθιοι

 

Μέσα απ' αυτό το φονικό 

μονάχα ο έρωτας θα ζήσει

Διονύσης Τσακνής

Έρχεται επιτακτικά στο μυαλό μου, κάθε τρεις και λίγο, η φράση: πρέπει να μείνουμε όρθιοι. Πρέπει να γράψω κάτι γι' αυτό, σκέφτομαι. Κι ας μοιάζει φθηνό και εύκολο το να γράψεις κάτι, ενώ μπορείς να βγεις έξω και να το φωνάξεις. Όμως, τα στόματά μας έκλεισαν εμμέσως πλην σαφώς κι έτσι δεν έχουμε άλλο τρόπο να επικοινωνήσουμε παρά με γράμματα στοιβαγμένα στη σειρά πάνω σε μια λευκή κόλλα.

Πρέπει να μείνουμε όρθιοι. Ό,τι κι αν συμβεί, εμείς πρέπει να μείνουμε όρθιοι.

Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Το οφείλουμε στον εαυτό μας να σταθούμε άξιοι μαχητές μέχρι το τέλος. Είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε. Ένα τούνελ σκοτεινό που πρέπει να διαβούμε. Πίσω δεν μπορούμε να πάμε. Ο τοίχος μας ακολουθεί. Μας κυνηγάει. Τρέχουμε ασταμάτητα κλέβοντας όσες περισσότερες ανάσες γίνεται. Κάνουμε οικονομία στην αναπνοή σαν να είμαστε στον βυθό του ωκεανού και αγωνιζόμαστε να βγούμε στην επιφάνεια. Απ' το τούνελ θα βγούμε στο φως.

Και θα βγούμε στο φως γιατί γι' αυτό είμαστε φτιαγμένοι. Για να διασχίζουμε τα καλντερίμια μας μέσα στα σκατά και μερικοί από εμάς να κοιτάζουμε τ' αστέρια, όπως θα έλεγε και ο Όσκαρ Ουάιλντ. Όλοι οι δρόμοι έχουν ένα τέλος για να δώσουν την σκυτάλη στον επόμενο. Όλες οι μάχες κάποτε τελειώνουν και γίνονται αναμνήσεις. Η μέρα διαδέχεται τη νύχτα και η νύχτα τη μέρα. Αυτή είναι η φύση, φθαρτή, παροδική, σκόνη στον άνεμο. Αυτό είμαστε κι εμείς κι αυτή είναι η μεγαλύτερη ευλογία μας.

Την ερώτηση την έχω προβλέψει: μα καλά, δεν βλέπεις τι γίνεται; Βλέπω. Καθημερινά. Οι ειδήσεις πέφτουν η μία πάνω στην άλλη σαν μπάλες του μπιλιάρδου που τρελάθηκαν. Κι εμείς, άγρυπνοι παρατηρητές ενός κόσμου που μοιάζει να καταστρέφεται κάθε μέρα και περισσότερο, να βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στην κινούμενη άμμο των εξελίξεων, πιάνουμε τον εαυτό μας να παραλύει από τον θυμό και τον φόβο και να προσπαθεί να αντέξει με όσο το δυνατόν περισσότερη σωματική και ψυχική ευρωστία. Αυτός είναι ο σκοπός, αυτή είναι η δοκιμασία. Να αντέξουμε. Ό,τι κι αν συμβεί.

Ξέρω πως όλα αυτά είναι κάπως κλισέ, δασκαλίστικα και κούφιες θεωρίες. Είναι ευκαιρία, λοιπόν, να γίνουν πράξη. Για μια φορά να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στα μάτια και να του πούμε πως είμαστε έτοιμοι. Είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε με οποιοδήποτε κόστος. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους άλλους, αλλά και τον υποφαινόμενο. Κυρίως αυτόν.

Το γέλιο και το κλάμα είναι εξίσου σημαντικά κι ο θάνατος είναι η κινητήριος δύναμη της ζωής. Πρέπει να μείνουμε όρθιοι. Να κερδίσουμε το στοίχημα. Όποιο κι αν είναι το κόστος.

Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

Θανάσης Πάνου