Κεφάλαιο πρώτο: Μαρία Παπαγεωργίου, η Νεράιδα της Δευτέρας

Κύκλος φαντάζει η ζωή που μου ζητά τετράγωνες λογικές.

Μ.Π.

  Νομίζω ότι ένας λόγος που άρχισα να αγοράζω δίσκους και βινύλια είναι για να ακούω και να ανακαλύπτω καινούρια πράγματα. Έχω φτάσει σε ένα σημείο που η διαδικτυακή έκδοση ενός δίσκου δεν με ικανοποιεί. Μπορεί να ακούσω ένα δύο κομμάτια, αλλά μέχρις εκεί. Αν μου αρέσουν θα πάω να τον αγοράσω και θα τον ακούσω με κατάνυξη όσες φορές χρειαστεί.

  Μέσα στον δίσκο “Ξένοι σ' ένα τόπο που αλλάζει” του Μίλτου Πασχαλίδη και του Οδυσσέα Ιωάννου υπάρχει ένα τραγούδι με τίτλο “Οι δικοί μου άνθρωποι”, που το ερμηνεύει μια συγκλονιστική και άγνωστη, μέχρι τότε, φωνή. Η χροιά της δεν θυμίζει καμία άλλη, το χρώμα της σκορπίζει εδώ κι εκεί ουράνια τόξα και η ευαισθησία της διαλύει της πιο κρυφές φυλακές μας. Μαθαίνω από το βιβλιαράκι των στίχων το όνομά της και την ψάχνω λίγο στο διαδίκτυο. Μετά από λίγο καιρό ακούω ένα καινούριο τραγούδι της με τίτλο “Πουλάκι” σε μουσική και στίχους του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη, με τον οποίο όπως θα ανακαλύψω αργότερα ήταν και είναι στενοί συνεργάτες και φίλοι (και για τον οποίο θα μιλήσουμε αναλυτικά κάποια στιγμή).

  Σε διαγωνισμούς δεν κερδίζω συχνά. Γενικά δεν έχω τύχη. Η μοναδική φορά που έχω κερδίσει, ήταν για μία από τις καθιερωμένες, πλέον, Δευτέρες της στο club του Σταυρού του Νότου στην Αθήνα. Πήγαμε με τον πατέρα μου κάπως ανυποψίαστοι, ακόμα κι εγώ που ήξερα μερικά τραγούδια της. Εκεί πουλούσε και το ολόφρεσκο, τότε, βιβλίο της. Ένα αφήγημα για την πολυετή της μάχη με τις κρίσεις άγχους. Ο τίτλος του: Μια χαραμάδα πανικού.

  Η εμφάνιση τελειώνει κι εμείς μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για να γυρίσουμε σπίτι. Κεραυνοβολημένοι. Σαν να συνειδητοποιήσαμε ξαφνικά, ότι τελικά δεν γνωρίζουμε τίποτα για τον κόσμο γύρω μας...

  Η Μαρία Παπαγεωργίου δεν είναι καθόλου άγνωστη τώρα πια, κυρίως στο Αθηναϊκό κοινό. Έχει κυκλοφορήσει έξι προσωπικούς δίσκους, ενώ έχει συμμετάσχει σε άλλους δεκαέξι είτε ως μουσικός είτε ως ερμηνεύτρια. Η προσωπική της δισκογραφία ξεκίνησε με δύο εργασίες σε μουσική και στίχους του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη. “Όμορφοι και ηττημένοι” (2010) και “Άβουλο θεριό” (2013). Το 2015 κυκλοφόρησε ένα συλλεκτικό βινύλιο με τίτλο “3 μοίρες” με δικά της τραγούδια, ενώ το 2016 τον δίσκο “Μνήμη” με τραγούδια φίλων και συνεργατών της και που αποτελεί ίσως την πιο πετυχημένη δισκογραφική της δουλειά, με τραγούδια όπως το “Πουλάκι”, το “Θα σου ψιθυρίζω τη Μαρκίζα” (τραγούδι εμπνευσμένο από την “Μαρκίζα” του Μάνου Ελευθερίου), την “Νεράιδα” ένα από τα πιο χαρακτηριστικά της τραγούδια κι ένα από τα αγαπημένα του κοινού και το δικό μου αγαπημένο “Δεν έχω δρόμο”. Το 2017 κυκλοφορεί τον δίσκο “4 χρόνια Δευτέρα” που περιλαμβάνει ανέκδοτες ηχογραφήσεις, με αφορμή τις εμφανίσεις της στο Σταυρό του Νότου (φέτος κλείνει έξι χρόνια Δευτέρα).

  Η πιο σημαντική στιγμή στην μέχρι τώρα καριέρα της ήρθε όταν ο σπουδαίος Μίκης Θεοδωράκης, ακούγοντας την καταπληκτική της διασκευή στο τραγούδι του “Ξημερώνει”, της λέει αρχικά: “Αγαπητή Μαρία Παπαγεωργίου, Αγαπώ πολύ τη φωνή σου και λυπάμαι που δεν είμαι πια νέος να γράψω για σένα μπαλάντες μεθυστικές και ραγισμένες τόσο κοντά στην μουσική μου ευαισθησία...”. Της προτείνει, λοιπόν, να διαλέξει κάποια από τα τραγούδια του και να τα ενορχηστρώσει φτιάχνοντας έναν καινούριο κύκλο τραγουδιών. Όπως και έκανε. Τα τραγούδια αυτά παρουσιάστηκαν στο Skrow Theater τον Φεβρουάριο του 2018 και κυκλοφόρησαν σε δίσκο με τίτλο “Αλληλογραφία”.

  Οι ζωντανές εμφανίσεις της Μαρίας είναι μια αξεπέραστη εμπειρία. Η ίδια είναι μια πολύ γλυκιά φυσιογνωμία που μόλις ανεβαίνει στη σκηνή ραγίζει τοίχους και καρδιές και ανεβάζει επικίνδυνα τους παλμούς στις ηλεκτρισμένες στιγμές της. Πολλές φορές παίρνοντας δρόμους παραδοσιακούς και στοιχεία από τις ροκ επιρροές της, φτιάχνει μια ατμόσφαιρα διονυσιακού γλεντιού που κανείς δεν μπορεί να μη συμμετέχει.

  Παρέα με τους εξαιρετικούς μουσικούς της δημιουργούν ένα γαλήνιο σύμπαν που παρακαλάς να σε απορροφήσει για πάντα. Και άπαξ και την γνωρίσεις ξέρεις ότι υπάρχουν τα τραγούδια της και η φωνή της εκεί, για να σε συντροφεύουν στις πιο ανισόρροπες καταστάσεις.

  Άμα πετύχετε κοντά σας την Μαρία Παπαγεωργίου, να πάτε να την ακούσετε. Έστω και μία φορά. Μετά θα το θυμάστε για πάντα. Κι όταν θα φεύγετε, να την χαιρετίσετε και να της κάνετε μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά.

Θανάσης Πάνου