Μέσα απ' τα βιβλία και τα τραγούδια

  Όταν διαβάζω ένα βιβλίο και πέφτω πάνω σε μια φράση που με ταρακουνάει, την καταγράφω είτε στο μπλοκάκι μου είτε στο τετράδιο που χρησιμοποιώ εκείνη την περίοδο. Δεν μου αρέσει να υπογραμμίζω και να σημειώνω πάνω στα βιβλία μου, νομίζω ότι τα βεβηλώνω ή ότι διακόπτω τον συγγραφέα με υπεροψία και αγένεια. Είναι η δική μου βλέψη, σε πολλούς αρέσει και φυσικά έχουν δικαίωμα να το κάνουν. Τα βιβλία τους φαίνονται χρησιμοποιημένα και τους προσθέτουν μια άλλη γοητεία.

  Πολλές φορές οι φράσεις που καταγράφω τριβελίζονται στο μυαλό μου για αρκετό καιρό. Μπορεί για μια μέρα, μπορεί για μια εβδομάδα, μπορεί για ένα μήνα, μπορεί για πάντα. Εξαρτάται από την δύναμη του συνδυασμού των λέξεων και κατά πόσο το νόημα τους συμπίπτει με τον τρόπο σκέψης μου και τον τρόπο ζωής μου.

  Τυχαίνει σε τακτά χρονικά διαστήματα να γυρίζω πίσω τις σελίδες στο μπλοκάκι μου και να διαβάζω φράσεις που έχω λησμονήσει από βιβλία που διάβασα πριν από πολύ καιρό. Θα μπορούσε να είναι μια επανάληψη των προσωπικών μου ανησυχιών ή και μια ανάμνηση της στιγμιαίας συγκίνησης που είχα βιώσει διαβάζοντάς το.

  Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα τραγούδια. Μπορεί να μείνουν στο μυαλό μου καρφωμένοι στίχοι που εκφράζουν κάτι είτε που δυσκολεύομαι να αποτυπώσω είτε που φοβόμουν να ομολογήσω. Το χειρότερο και συνάμα το καλύτερο είναι όταν ο εκάστοτε στιχουργός χωράει μέσα σε λίγες λέξεις μια αλήθεια που δεν είχα σκεφτεί. Εκεί που κυριολεκτικά και μεταφορικά με πιάνει αδιάβαστο.

  Βέβαια τους στίχους των τραγουδιών δεν τους καταγράφω στο χαρτί. Αποθηκεύονται από μόνοι τους βαθιά μέσα μου και κάθε φορά που τα ακούω ή τα τραγουδώ, μια ανώτερη δύναμη τα χρωματίζει λύτρωση και ελευθερία.

  Σε διάφορες συζητήσεις με φίλους κι όταν το θέμα το σηκώνει, πετάω καμιά τέτοια φράση ίσως για να υποστηρίξω τις απόψεις μου, ίσως γιατί η υποδόρια ματαιοδοξία μου ξυπνάει το ένστικτο του ξερόλα και τις επίδειξης γνώσεων. Η αλήθεια είναι πως κανείς ποτέ δε με λοιδόρησε ούτε με πίκαρε για τα ρητά που αραδιάζω εν είδει σοφού γέροντα (τρομάρα μου), ίσα ίσα που με κοιτούν με θαυμασμό και τους είμαι ευγνώμων για την εγωιστική ικανοποίηση που μου προσφέρουν.

  Έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι κοντινοί μου άνθρωποι γνωρίζουν την τρέλα μου με την μουσική και τα βιβλία, οπότε υποθέτω πως το βρίσκουν λογικό να καταφεύγω σ' αυτά τα έντεχνα δεκανίκια όταν αμπελοφιλοσοφώ ενώπιόν τους.

Θανάσης Πάνου