Πάντα θα φταίνε οι νέοι

 

ο νόμος, από την ίδια την ουσία του, είναι προορισμένος να παραβιάζεται.

Albert Camus

Σε κάθε εποχή της ιστορίας του ανθρώπινου είδους οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι είχαν, έχουν και θα έχουν την πεποίθηση πως τα χρόνια που εκείνοι ξόδευαν την ατέλειωτη ψυχοσωματική ενέργεια της νεότητάς τους, ήταν κατά περίπτωση είτε τα πιο ξένοιαστα και ανέμελα, είτε τα πιο σκληρά και δύσκολα. Με άλλα λόγια, οι νέοι πάντα πληρώνουν το τίμημα της ευρωστίας και των οραμάτων τους υπό το παραιτημένο βλέμμα της προηγούμενης και της προ-προηγούμενης γενιάς. Πόσω μάλλον σε μιαν εποχή, σαν αυτή που διανύουμε τώρα, που φαίνεται να έχει κάνει στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών -τουλάχιστον επιφανειακά- αλλά στην πραγματικότητα παραμένουν όλα ίδια. Τα μόνα που αλλάζουν είναι τα μέσα που οι άνθρωποι κάνουν το καθετί σε συνδυασμό με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν και επιβιώνουν. Εξακολουθούν, ωστόσο, να έχουν τα ίδια ένστικτα, να ακολουθούν παρόμοια όνειρα και να ζητούν την ικανοποίηση των ίδιων αναγκών.

Τόσα χρόνια, λοιπόν, οι νέοι κουράστηκαν να ακούν το παραμύθι πως «δεν έχουν ζήσει κάτι σημαντικό και μεγάλο», όπως πόλεμο, λοιμό και λιμό, φτώχεια κ.ο.κ. Και τώρα που η ζωή τα έφερε έτσι που ένα μεγάλο γεγονός συνέβη και μια πανδημία κυριάρχησε στον κόσμο, οι νέοι είναι πάλι εκείνοι που επωμίζονται τις κατηγορίες περί ελαφρομυαλιάς, απερισκεψίας, ανευθυνότητας κι ως αποτέλεσμα τα μέτρα των εκάστοτε κυβερνήσεων (που ποτέ δεν είχαν την τύχη να απαρτίζονται από νέους ανθρώπους) στοχοποιούν κατά κύριο λόγο αυτούς και την ονειροπόλα ιδιοσυγκρασία τους. Οι μεγαλύτεροι είναι πιο ώριμοι, πιο υπεύθυνοι και φυσικά έχουν μεγαλύτερη επίγνωση της ζωής και των δυσκολιών της. Οι νέοι δεν έχουν βγει ακόμη απ' το καβούκι τους στην αληθινή πρόκληση της ζωής, στο τροχοπέδη της και στα απότομα καλντερίμια της. Δεν ξέρουν τίποτα. Ξέρουν μονάχα να ονειρεύονται, να ελπίζουν και να ζουν.

Και άραγε υπάρχει μεγαλύτερο αμάρτημα απ' το να τα δίνεις όλα στη ζωή και να μη σκέφτεσαι ούτε μια στιγμή το θάνατο;

Δεν υπάρχει καμία απαίτηση κατανόησης, ούτε έστω υποχώρησης από τους ωριμοφανείς και σεμνότυφους μεσήλικες και ηλικιωμένους του κόσμου τούτου. Οι άνθρωποι ξεχνάμε πολύ εύκολα και συνηθίζουμε ακόμη ευκολότερα. Υποτασσόμαστε στη συνεχή διαμόρφωση της καθημερινότητας και κατ' επέκταση στους νόμους και τις συνθήκες που επιβάλλονται ερήμην μας τόσο γρήγορα, που τις περισσότερες φορές ούτε οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουμε ότι κάτι έχει αλλάξει. Κι αυτή η παραδοχή δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με την σβελτάδα που ο χρόνος και οι στιγμές ξεφεύγουν μέσα απ' τα χέρια μας και γίνονται ανάμνηση έτοιμη να καταποντιστεί στη λήθη, εσαεί.

Κι αυτό το κείμενο που γράφω τώρα, δεν είναι για να κατηγορήσω και να προσβάλλω κανέναν, αλλά κυρίως να αφήσω μιαν ανάμνηση τον όσο σκέφτομαι, με την ελπίδα ότι έστω κι ένα κομμάτι απ' όλα αυτά δεν θα χαθεί στη λησμονιά. Και σ' ένα μελλοντικό παρόν οι νέοι θα χαίρονται τη ζωή πιο δίκαια χωρίς ανούσιες ηθικολογίες να τους τραβούν πίσω και οι μεγαλύτεροι θα συνεχίζουν να είναι νέοι, ώσπου η ζωή να παραιτηθεί απ' το σώμα τους και η ψυχή να πάει να βρει ένα μέρος όμορφο να ξαποστάσει για λίγο.

Είμαστε όλοι προορισμένοι για την ίδια μοίρα κι όταν συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει αυτό, ίσως να πάψουμε να αναζητούμε αποδιοπομπαίους τράγους κι αντιπάλους και να αποδεχθούμε πλήρως την δική μας ευθύνη, παραδομένοι επιτέλους σε μια ζωή όπως την έχουμε ονειρευτεί.

Θανάσης Πάνου