Η πορεία του ήλιου

Στην αρχή είναι μόνο μια ιδέα που μοιάζει με το λεπτό νήμα μεταξύ ψευδαίσθησης και πραγματικότητας. Μετά είναι ένα επιβλητικό φως μ' άγνωστη πηγή που λάμπει όλο και περισσότερο. Είναι, λες, το προοίμιο από κάτι το απόλυτο που θα αποκαλυφθεί σε λίγο στον κόσμο. Τα χρυσά τρυπάνια που έχει για ακτίνες σέρνονται πάνω στις πλαγιές των βουνών όταν πλέον η στρογγυλή πύρινη μπάλα κάνει την εμφάνισή της. Τότε, τα πάντα αρχίζουν να κινούνται πιο γρήγορα και ταυτόχρονα πιο αργά. Η δύναμη του εκτυφλωτικού φωτός μεγαλώνει ραγδαία μέχρι να φτάσει στο μέσον του γαλάζιου ουρανού. Εκεί όλες οι δυνάμεις του συγκεντρώνονται και εκτινάσσονται απ' τη μιαν άκρη του ορίζοντα ως την άλλη. Όλες οι υπόλοιπες υπάρξεις μοιάζουν να έχουν ελάχιστες ελπίδες επιβίωσης μπροστά στο χρυσαφένιο μάτι που αγρυπνά πάνω από το κεφάλι τους. Ύστερα, ένα ένα τα λαμπερά σπαθιά συρρικνώνονται και χάνουν τις υπερδυνάμεις τους. Προσπαθούν να ξεγελάσουν όσο μπορούν, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Τίποτα δεν καίγεται πια τόσο εύκολα. Το γαλανό σεντόνι στη μιαν άκρη του γίνεται σκούρο μπλε και σκοτεινιάζει, ενώ στην άλλη τρεις γραμμές με μαβί, πορτοκαλί και κίτρινο, από κάτω προς τα πάνω, ζωγραφίζουν ένα μακάβριο υπερθέαμα που συγκλονίζει και τον πιο απελπισμένο. Ο στρογγυλός πυρήνας είναι πια μια στραπατσαρισμένη χλαπάτσα, σχεδόν απαρατήρητη και αδύναμη. Εξακολουθεί να φωτίζει και να δημιουργεί σκιές. Όμως πια, είναι σαν να μην υπάρχει. Ώσπου στο τέλος εξαφανίζεται. Και την διαδέχεται το σκοτάδι.

Θανάσης Πάνου