Οι δαίμονες και το κλειδί - Γιώτα Μουργελά

Έχω πολλούς φόβους. Το άγχος μου δεν μ' αφήνει να απαλλαχτώ. Άγχος ίσον φόβος έχω διδαχθεί και κάθε μέρα το επιβεβαιώνω. Τι φοβάμαι; Τι μ' αγχώνει; Τι σκέφτομαι;

Δαίμονες, δαίμονες που δεν μ' αφήνουν να ξεφύγω απ' τα δεσμά μου. Κάθε κλειδαριά, στις αλυσίδες των φόβων μου, καλά σφραγισμένη και κάθε κλειδί δυσεύρετο. Έχουν εμφανιστεί πολλά, όμως, πολλά απ' αυτά τα θεώρησα δεδομένα και χάθηκαν, αλλά δεν ταίριαζαν στις κλειδαριές μου.

Κάποια στιγμή οι αλυσίδες άρχιζαν να με σφίγγουν τόσο που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Οι δαίμονές μου κι εγώ με είχαν κυριεύσει πλέον. Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένα κλειδί διαφορετικό απ' τα άλλα. Ταίριαζε σε κάθε κλειδαριά. Μέρα με την μέρα μ' απελευθέρωνε.

Ώσπου επιτέλους ανάσανα.

Τότε του χάρισα ό,τι πιο σημαντικό είχα. Του χάρισα την καρδιά μου. Του επέτρεψα να με ξεκλειδώσει κι επιτέλους να του διώξω κι εγώ τους δαίμονές του.

Από τότε ζούμε ο ένας για τον άλλον κι αν καμιά φορά ένας απ' τους δυο μας χαθεί ξέρουμε πως έχουμε το κλειδί για ένα πιο φωτεινό αύριο, ΜΑΖΙ.

Γιώτα Μουργελά