Ένα κείμενο για τον Βασιλιά

Αν τα γρανάζια του σύμπαντος λειτουργούν συντονισμένα, τότε το κακό πάντα αναπληρώνεται με το καλό -το καλό όμως μπορεί να είναι εξίσου αποτρόπαιο.

Stephen King

  Στην αρχή του προηγούμενο έτους είχα γράψει μια κριτική για τον εκπληκτικό κι ανατριχιαστικό ογκόλιθο του Stephen King Το Αυτό. Στο κείμενο αυτό είχα πει πως μέσα στην χρονιά θα διάβαζα κι άλλα βιβλία του δημοφιλέστερου συγγραφέα της εποχής μας για να αποκτήσω μια ακόμα πιο σφαιρική άποψη πάνω στο έργο του. Σήμερα έναν χρόνο αργότερα κι έχοντας διαβάσει άλλα πέντε έργα του, μπορώ με σιγουριά να πω πως κατά την γνώμη μου ο βασιλιάς των ιστοριών τρόμου (και όχι μόνο) είναι μια ιδιοφυΐα.

  Ο Stephen King δεν θεωρείται άδικα ένας από τους καλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών και ίσως ο σημαντικότερος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Το αφηγηματικό του ταλέντο κάθε φορά με καθηλώνει ακίνητο μπροστά στις χορταστικές σελίδες της εκάστοτε ιστορίας του, δημιουργώντας ύστερα την επιθυμία να γράψω κι εγώ με αυτόν τον τρόπο. Ο Έλληνας συγγραφέας Βαγγέλης Ραπτόπουλος λέει πως ο αγαπημένος μας συγγραφέας είναι εκείνος που μας κάνει να θέλουμε να γράψουμε. Μ' αυτό φυσικά αναφέρεται σε εκείνους που έχουν μέσα τους βαθιά ριζωμένο το πάθος των λέξεων κι επειδή εγώ τολμώ να πω πως είμαι ένας από αυτούς, ενστερνίζομαι και με το παραπάνω την άποψή του. Ένας τέτοιος γραφιάς είναι για μένα ο Stephen King που σε κάθε του ιστορία, είτε αυτή είναι ανθρώπινη, τρόμου, ρομαντική ή προβληματισμού, η σύνδεση των λέξεων, ο τρόπος που περιγράφει το καθετί και οι αστείρευτες παρομοιώσεις του, με κάνουν να αγαπήσω ακόμα περισσότερο την τέχνη του γραπτού λόγου.

  Παρ' ότι όμως θεωρείται συγγραφέας τρόμου και ο καλύτερος του είδους, οι ιστορίες του που απέχουν απ' αυτό αξίζουν κι αυτές πολλές ειδικές μνείες. Αν διαβάσει κανείς το κορυφαίο Ό,τι βρεις δικό σου για το οποίο έγραψα και ξεχωριστό άρθρο, μπορεί να κατανοήσει για πιο πράγμα θέλω να μιλήσω. Ο King μεταφέρει όλη την αγωνία, την ένταση, την συγκίνηση, τον τρόμο και το πάθος με έναν τρόπο τόσο απλό και προσηνή σε οποιοδήποτε είδους αναγνώστη, ενώ η φαντασία στην δομή της ιστορίας του φαίνεται να προέρχεται από μια δεξαμενή που δεν αδειάζει ποτέ. Ένα άλλο παράδειγμα για να βιώσει κάποιος τον κόσμο του King είναι το μυστήριο κι ανατριχιαστικό Πράσινο Μίλι. Αν και λάτρης οποιασδήποτε τέχνης και παθιασμένος βιβλιοφάγος εδώ και αρκετά χρόνια, δεν με συγκινούν εύκολα μέχρι δακρύων οι ιστορίες που βλέπω ή διαβάζω. Την χρονιά που μας πέρασε, λοιπόν, αυτό το πέτυχαν δύο σπουδαία έργα τέχνης. Το ένα ήταν η σειρά του Netflix When they see us και το άλλο ήταν Το Πράσινο Μίλι του Stephen King. Και οι δύο ιστορίες με λύγισαν συναισθηματικά με τρόπο που δεν περίμενα να ξαναβιώσω.

  Κάτι που είναι πολύ σημαντικό για το έργο του King είναι πως όλες οι ιστορίες του, τρόμου και μη, δεν είναι ποτέ ανούσιες και πάντοτε έχουν κάτι να πουν μέσα από την μεταφυσική ή ρεαλιστική ροή τους. Τα θρίλερ του δεν στοχεύουν άσκοπα στον συνειδητό και υποσυνείδητο τρόμο, αλλά ξεδιπλώνουν τις αιτίες για τις οποίες αυτός προκαλείται, τις οποίες ο αναγνώστης καλείται να γνωρίσει και να αντιμετωπίσει. Με άλλα λόγια, οι ιστορίες του πηγάζουν από φόβους, ανασφάλειες, προκαταλήψεις που φωλιάζουν στους περισσότερους ανθρώπους. Οι ιστορίες του προέρχονται από τον άνθρωπο και έχουν έναν και μοναδικό σκοπό: τον προβληματισμό του.

  Ο Stephen King είναι ένας συγγραφέας που έχει το χάρισμα να περνάει μέσα από τις λέξεις οποιοδήποτε ισχυρό συναίσθημα και να μας το γεννάει στον ρυθμό των χτύπων της καρδιάς μας. Είναι σαν να ελέγχει αυτός τον ρυθμό που χτυπάει εκείνη όταν συναντά τις ιστορίες και τους κόσμους που εμπνεύστηκε. Είναι πια πολυγραφότατος και πολυδιάβαστος σε όλο τον πλανήτη και τα βιβλία του συνεχίζουν να εκδίδονται ασταμάτητα. Κι απ' ότι βλέπω καθώς γυρίζω το κεφάλι μου προς το κομοδίνο μου, ένα σκούρο εξώφυλλο που γράφει το όνομά του με χρυσά γράμματα κάθεται και με περιμένει. Το Ινστιτούτο είναι ο τίτλος του και η ιστορία του ακόμη άγνωστη για μένα. Τώρα ξαφνικά όλα αποκτούν ένα νόημα διαφορετικό.

Θανάσης Πάνου