Σαν παιδί - Γιώτα Μουργελά

Ξανά στην αγκάλη σου,

ξανά σα μικρό παιδί.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Τεταρτιάτικο απόγευμα σε κάποια, όχι και τόσο, γραφική γειτονιά. Περπατάω και μια μυρωδιά από νυχτολούλουδο και βενζίνη με μπερδεύει. Βλέπω ένα χαμηλό σπίτι και στο παράθυρο μια κυρία που κοιτάζει πίσω απ' την κουρτίνα. Μόλις κατάλαβε ότι την είδα κρύφτηκε σα να ντράπηκε, τότε της χτυπάω ευγενικά το τζάμι για να την χαιρετήσω. Μάλλον δεν το περίμενε. Σίγουρα δεν το περίμενε, ούτε κι εγώ άλλωστε. Δειλά τραβά την κουρτίνα και μου χαμογελά κι εγώ έμεινα σαστισμένη να την κοιτώ. Πολύ οικείο το πρόσωπό της, το βλέμμα της τόσο γαλήνιο. Οι ρυτίδες της δείχνουν πως ο χρόνος της χάρισε πολλά σημάδια, τα αρκετά άσπρα μαλλιά μαρτυρούν το άγχος της. Μένουμε να κοιταζόμαστε κι αναρωτιέμαι “γιατί”. Ξαφνικά σα να άνοιξε το φως στο σκοτεινό μυαλό μου, είδα την αλήθεια. Προσπαθεί να με προειδοποιήσει χωρίς να μου μιλά, με παροτρύνει να ξεφύγω από την παγίδα της ενηλικίωσης.

Η ωριμότητα δεν προέρχεται από την ενηλικίωση, αλλά το αντίθετο. Η ηλικία δεν καθορίζει την ζωή μας, εμείς βάζουμε αυτά τα κοινωνικώς αποδεκτά κουτάκια. Φοβόμαστε να μεγαλώσουμε και μόλις μεγαλώσουμε φοβόμαστε να γίνουμε παιδιά. Όχι, εγώ θα παραμείνω παιδί με ωριμότητα ενήλικα.

Θα σε αγαπώ σαν παιδί και θα σε στηρίζω σαν ενήλικας, θα σε αγκαλιάζω σαν παιδί και θα σου μιλώ σαν ενήλικας, θα σου γελώ σαν παιδί και θα ζηλεύει ο ενήλικας γιατί αυτός δεν γελά ποτέ πραγματικά.

Για να καταλάβεις θα είμαι ένας ενήλικας με την υπερδύναμη της παιδικής μου ευαισθησίας και τότε ο χρόνος θα με σημαδεύει για να με κάνει πιο γοητευτική κι όχι πιο απογοητευτική.

Μην φοβηθείς την μέρα που θα ξυπνήσεις και θα συνειδητοποιήσεις ότι ο χρόνος είναι λίγος, να φοβηθείς την μέρα που θα ξυπνήσεις και το κενό μέσα σου θα είναι μεγαλύτερο από την προσωπικότητά σου.

Γιώτα Μουργελά